Jan C. van der Heide

Artikel in Para-Astro over het boek: ANNA'S PARADIJS -over engelen, sferen en gidsen

VERSTRENGELDE ZIELEN WORDEN NIET GESCHEIDEN DOOR DE DOOD 

Anna had al bij leven, vlak voor haar dood tegen me gezegd: 'Jan, als het mogelijk is zal ik je van boven inspireren. Boodschappen en signalen doorgeven. En volgens mij kun jij die signalen heel goed opvangen. Trouwens, wie zou dat beter kunnen dan jij? Maar het zullen altijd aardige en goede boodschappen zijn. Of waarschuwingen die je ook voor anderen kunt gebruiken. Ik zal het altijd zo doen dat je er niet van schrikt. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het boven is. Maar het is vast mogelijk dat ik je als beschermengel help. Onze zielen zijn op aarde één geweest. En onze verbondenheid stopt niet omdat ik straks in de hemel zit en jij nog op aarde bent. Onze gemeenschappelijke ziel, de tweelingzielen die we zijn, loopt over en door alle grenzen heen. En als het kan, geef ik boodschappen. Maar natuurlijk alleen als het goed voor je is. En als het 'mag' van boven... Vlak voor of na mijn dood zullen er dingen zijn. Ik weet het niet zeker, maar ik denk het... De geest is zo krachtig'. 

En Anna heeft gelijk gehad. Rond en na haar overlijden speelden er zich zeer opmerkelijke zaken af. 

Anna lag tijdens haar ziekte in de zitkamer beneden. Het was twee dagen voor haar overlijden. De tuindeuren stonden open. Ik zat in de achtertuin. Vijf engelen gingen door de tuindeuren naar binnen. De kleinste engel kwam naar me toe. Ik herkende er de oma van Anna in die ik overigens bij leven nooit heb gekend. Deze engel zei tegen me: 'We nemen het nu van je over...'. Het werd op zo'n manier gezegd, dat er geen tornen aan was. Zo beslist helder, duidelijk, maar bovenal liefdevol. Een zeer opmerkelijk feit was, dat Anna de laatste twee dagen van haar leven geen pijn meer heeft gehad. Pijnen die volgens de huidige medische mogelijkheden onverdoofbaar waren! De komst van de vijf engelen had haar pijnvrij gemaakt. 

Vlak na Anna's overlijden had ik een kaars aangestoken, de middelste in een kandelaar met drie kaarsen. Een poosje later stak ik de andere kaars in de kandelaar uit naam van onze zoon aan. En de derde kaars voor mijzelf. De lamp die erboven hing begon hard heen en weer te zwaaien. Een halfuur later vertelde ik aan mijn schoonzuster dat de lamp eerder na het aansteken van de kaarsen, heen en weer zwaaide. De lamp begon meteen wéér heen en weer te zwaaien. Alle aanwezigen in het huis hebben het gezien... Vlak boven het sterfbed van Anna heb ik een groot geelachtig licht gezien. Bij het Mariabeeldje, 50 centimeter er voor een helder wit licht. Toen onze zoon en ik over Anna aan het praten waren, begon één roos in een vaas met rozen spontaan te bewegen. 

Op 29 augustus 2001 werd ik 's nachts om twee minuten over drie wakker. De hele kamer was gevuld met een soort mist. Mistflarden. Ik zocht naar een brandhaard, want dacht dat er brand was. Ik rook of ik een brandlucht bespeurde. Geen rooklucht. Ik keek naar buiten, geen mist buiten. De mist in de kamer bleef bewegingloos hangen. Ik wreef in mijn ogen omdat ik dacht dat mijn ogen niet goed waren. De mist bleef. Naast mij zag ik opeens een helderwitte gestalte staan, iets boven de grond zwevend. Ik zag de voeten en het gezicht niet. Aan de gratievolle beweging van haar armen zag ik dat het Anna was. Haar witte verschijning leek wel bezaaid met witte diamanten. De schittering deed pijn aan mijn ogen en kon er niet lang naar kijken. Ze boog zich over me heen en gaf me een zoen. De verschijning was daarna meteen verdwenen en de mist bleef hangen. Ik ging naar de hal, deed er het licht aan. In de hal hing ook dezelfde mist. Ik keek in de spiegel of ik misschien droomde. Ik wreef nogmaals in mijn ogen. Ik zag mezelf in de spiegel en was normaal klaar wakker. Vanuit de hal ging ik de kamer weer in. De mist was weg. 

Een week na Anna's begrafenis hadden we met familie de uitvaartvideo bekeken. Het was zo rond acht uur. Iedereen ging naar huis. Mijn schoonzuster keek bij het naar buiten gaan toevallig naar de hemel. Er stond een groot kruis in de lucht. De condensbanen van een vliegtuig, precies loodrecht tegen elkaar in de vorm van een kruis. Ik heb er nog foto's van gemaakt. Een teken van Anna. Toen ik 's avonds nog aan het kruis aan de hemel dacht, zei ze in mijn 'para-normale rechteroor': 'Wereldbrand, de wereld brandt, waarschuw, waarschuw...'. Toen begreep ik niet wat ze ermee bedoelde. (11 september!) 

In de nacht van 9 september 2001 werd ik weer om twee minuten over drie wakker. Ik was helemaal klaarwakker. Ik zag opeens dat Anna mij donkerrode rozen gaf, veel rozen dicht bij elkaar. Ik keek tegen de rozen aan op ooghoogte. Nog meer rozen. Ik zag dat de rozen gedroogd waren en zeg tegen Anna: 'Waarom zijn het gedroogde rozen?'

Anna antwoordde: 'Die blijven langer goed'. Ze liet een groot wit bord zien waarop ze het woord: 'LIEFDE en Jan' schrijft. Ze wilde nog meer op het bord schrijven en ik zei: 'Dat kan ik nog niet aan'. Ze liet even later het portret van een bekende zien, en opeens verdween het portret naar boven. Met een ongekende snelheid, zo snel als het licht. Anna vertelde mij in mijn rechteroor: 'Ik kan jouw geest en ziel nu goed van deze kant aanschouwen. Je hebt een oude ziel. Je hebt liefde. Bedenk dat er maar heel weinig mensen zullen zijn die jouw ziel kennen en de diepte ervan begrijpen. Ik wacht op je, zolang als je leeft ben ik bij je. Luister naar het diepst van je ziel en ik ben daar. De fijnste trilling kun je met je ziel opvangen. Ik ben er. Hier geldt geen afstand, geen tijd, alleen een eeuwig nu... Anna'. 

15 september 2001. Ik zat 's avonds in de huiskamer. Ik was verdrietig. Ze zei tegen me: 'Sta op, loop naar mijn bureau, pak de zilveren koker, open het. Daar is het antwoord en trek het aan'. Ik stond meteen op, liep naar haar bureau en opende de zilveren koker. Ik zag haar drie ringen die ze constant in haar ziekteperiode had gedragen, in de koker zitten. Eerder waren deze ringen opeens 'verdwenen' en bleven ondanks naarstig zoeken, onvindbaar. Ze had de ringen zelf in de zilveren koker gedaan, zonder dat iemand het wist. Vanuit de geest 'vertelde' ze het... 

Op 17 september kwam ik de zitkamer binnen. Op de lage ronde tafel stond een vaas met rozen. Een eind, ongeveer 40 centimeter, naast de vaas ligt een groentak uit dezelfde vaas omgedraaid. De punt van de groentak wijst naar de vaas. Er was niemand in de kamer geweest. De tak groen lag op een afstand van de vaas en op een manier die niet door de zwaartekracht veroorzaakt kan zijn! Onmogelijk! Een kwestie van logisch nadenken. Ik was die nacht ook zelf niet meer in die kamer geweest, en ik lijd niet aan slaapwandelen. Door wie of wat is de groentak apart op tafel gelegd? Nogal simpel. Door Anna! 

Ik zat het boek ANNA te schrijven. Ik beschreef het voorval dat Anna haar vriendin Truusje in het ziekenhuis bezocht... De telefoon naast mij ging en... Truusje belde. In hetzelfde boek, was ik de regels over Dea, de theoloog, aan het schrijven... De telefoon ging en wie belde er? Dea.

Diverse malen is het voorgekomen dat bezoekers opeens schrikken van geluiden in de hal. Een scherpe tik of bons. Dat ze aan mij vroegen wat dat voor geluid was. Ik zeg dan meestal: 'Ach. een geluidje'. Maar ik weet dat het Anna's aanwezigheid zou kunnen zijn. Alhoewel ze dat niet hoeft te doen via geluiden. Met je ziel kun je haar aanwezigheid voelen. 

Ik heb om mijn hals een leren koord met groot kruis eraan. Die heeft bij Anna's ziekbed gehangen. Ik stond rechtop en dacht eraan hoe verschrikkelijk het is dat Anna er niet meer is. Ik voelde me verdrietig. Toen dacht ik: 'Ik voel haar ziel, ze is er wel... Ik voel het. Haar ziel is er...'. Precies op het moment dat ik dacht: 'Haar ziel is er...' hoor ik iets voor me vallen. Het kruis van Anna was van mijn hals op de grond gevallen.

Ik zat achter mijn bureau aan het Anna-boek te schrijven. Altijd had ik een kaarsje aan in een houder van kristal. Ik dacht: 'Vreselijk dat ze er niet meer is...'. Precies op het moment dat ik het denk, hoor ik een knal zo hard als een pistoolschot, de kandelaar klapt in twee stukken uit elkaar. (Volgens glaskenners is het technisch onmogelijk dat een dergelijke kandelaar in twee stukken uit elkaar klapt). 

Britse wetenschappers denken aangetoond te hebben dat geestverschijningen niet bestaan. Ik zat hier net een tegenartikeltje over te schrijven. De telefoon ging. De hoofdredacteur van SBS6 tv belde of ik hierover commentaar wil geven. Op de begraafplaats van Anna hebben ze voordat ze bij mij kwamen voor het interview opnamen gemaakt. Zij wisten niet dat Anna daar begraven lag en ik wist niet dat ze die opnamen hadden gemaakt. 

Regelmatig 'vertelt' Anna allerlei zaken in mijn paranormale rechteroor, waardoor er bijvoorbeeld een vermissing is opgelost, het onderzoek naar de moord op twee Belgische kinderen nieuw leven is ingeblazen, de vermissing van een doodgewaand poesje werd opgelost, een spoorloos verdwenen man toch springlevend bleek te zijn... Het zou te ver voeren om in details te treden. Wat ik maar wil zeggen is, dat Anna woord heeft gehouden, ze voorziet me van allerlei informatie... Gegevens die goed voor mij zijn en waar anderen iets aan hebben! 

TWEELINGZIELEN HEBBEN ALTIJD CONTACT. OVER EN DOOR ALLE GRENZEN HEEN. 

Al ruim een jaar voor Anna's dood had ik allerlei visioenen en dromen over haar naderend overlijden. (Ondanks het feit dat de behandelend specialist slechts een slijmbeurs- peesontsteking in haar rug als diagnose had gesteld!). Een gruwelijke ervaring. Een droom van een grafsteen waarop stond IN MEMORIAM en haar naam. Een andere droom waarin wij samen door het huis liepen, achter elke deur die wij openden kwam een vloedgolf water. En er klonk:  'De strijd is verloren'. We gingen samen naar een soort plantenkas, er waren geen planten of bloemen. Maar van boven kwam een schitterend wit licht naar binnen toe. We waren samen gedompeld in dat licht. Er hing een hemelse sfeer. Anna keek naar boven en zei: 'In dat mooie licht zal ik straks zijn'. 

Ik houd al jaren een dagboek bij. Op 4 december 1999 om 00.32 heb ik opgeschreven: 'Wonderlijke ervaring. Ik zit op mijn kantoor het is al laat. Ik kijk naar buiten. Overzie de weg die voor ons huis loopt bij de verlichting van de straatlantaarns. Opeens 'zie' ik in een geestelijk beeld rouwauto's op de weg rijden, erachter lopen mensen in treurige gang. Ik 'hoor' zeggen: 'Zo moet het..'. Ik begrijp er niets van. Wat moet je toch met die beelden...?' Tot zover mijn dagboekaantekeningen. Bij de voorbereidingen van Anna's begrafenis kwam opeens mijn visioen van 4 december bij me boven, de rouwauto's  en de mensen die erachter lopen: 'Zo moet het...'. En zo heb ik het ook gedaan. Rouwauto's, waarachter de mensen lopen. En dat over precies dezelfde weg. De trieste gang naar het kerkhof, Anna's begrafenis. 

In de nacht van 12 op 13 september werd ik ongeveer weer om drie uur wakker. Ik was bij vol bewustzijn en klaarwakker. Anna liet me een beeld van een kerktoren zien. Op die kerktoren plaatste ze een schitterend wit kruis, een stralend wit kruis, verblindend wit licht verspreidend. Als een baken zo intens. Ze zei: 'Dat is het allerbelangrijkste dat er is: LIEFDE'. 

Een dag voor Anna's dood op 15 augustus 2001, had ik een visioen bij vol bewustzijn. Ik zat achter mijn bureau keek in de verte. Opeens kwam uit het niets, in een geestelijk beeld, een grote duif aanvliegen die dwars door een kleine ruit vloog. De duif kwam vlak achter mij terecht en was dood. Ik wist toen dat dit een teken was dat Anna zeer spoedig zou komen te overlijden. De volgende dag was ze overleden. 

Twee jaar eerder. In een droom stonden wij samen, hand in hand, in een prachtig wit licht. Anna zei tegen me: 'Daar ga ik naar toe'. 

Na Anna's overlijden hebben er bijzondere verschijnselen plaatsgevonden bij vrienden en kennissen. Zoals bij onze pleegdochter in California. Zij stonden op de drempel van hun huiskamer. Ze wilden een paar dagen op reis gaan. De computer stond ook in die kamer. Direct na Anna's overlijden stuurde ik ze een e-mail. De pleegdochter en haar man wilden net de deur van de huiskamer dichttrekken. Een laatste inspecterende rondblik voordat ze op vakantie gingen. Toen leek het opeens of de computer ontplofte, alsof er spontaan kortsluiting in de computer was. De man van onze pleegdochter is een software- en computerexpert in de USA. Hij begreep er niets van. Liep naar de computer, startte hem op. Er was niets met de computer aan de hand. Maar door de 'ontploffing' las hij wel het e-mailbericht dat ik had gestuurd over het overlijden van Anna. In plaats van op vakantie te gaan, heeft onze pleegdochter het vliegtuig gepakt naar Nederland. Door de 'computerstoring' kon ze op tijd op de begrafenis zijn. Was het een signaal van Anna? Ze was erg op haar gesteld en zou gewild hebben dat ze op de begrafenis zou komen. De echtgenoot van de pleegdochter is een zeer nuchter en rationeel denkend mens. Hij kan de 'ontploffing' nog steeds niet verklaren... 

Een andere vriendin van ons rijdt met haar auto door Hilversum. Ze denkt sterk aan Anna en mij. Het trieste overlijden van Anna. Dat ik na zo veel jaren liefde alleen ben achtergebleven. Ze denkt het nog maar net als ze door de Jan van der Heijdenstraat rijdt. Een paar minuten later passeert ze Anna's hoeve. Wel erg toevallig. 

De hierboven beschreven feiten bewijzen niets, zijn niet wereldschokkend. Er kunnen altijd rationele oorzaken van de verschijnselen worden gezocht. Die zullen dan ook zeker worden gevonden. Of er zullen mensen zijn die zeggen: 'Ja, maar...' of: 'Onzin...'.

Anna en ik wisten bij leven al beter. De wereld is omgeven door onverklaarbare verschijnselen. Na haar dood voel ik Anna's ziel! Of zoals ze het zelf zei: 'Al ben ik straks in de hemel en jij nog op aarde, tweelingzielen hebben altijd contact, over en door alle grenzen heen. We zijn één ziel. Ik zal altijd op je wachten... lief'. 

Verstrengelde zielen worden niet gescheiden door de dood, liefde is eeuwig... Onze liefde.. Wij. Altijd samen, Anna en ik. Nu over de grens van de dood heen als een eeuwig gezang van engelen: 'Ik houd van jou...'. 

Gepubliceerd in: Para-Astro november 2003