Jan C. van der Heide

Persbericht

You Tube:

HOE KROM 'RECHT' IN NEDERLAND IS

STRAFZAAK TEGEN SPECIALIST IN EUROPESE DOOFPOT 

Even ter herinnering: Prof. Dr. H stelde bij mijn vrouw de diagnose: slijmbeurs-/peesontsteking** Wat ik overigens niet begrijp? Hoe is Prof.Dr. H. aan de diagnose slijmbeurs- peesontsteking in de rug gekomen? Zelfs een plattelandsdokter weet dat in de rug geen noemenswaardige slijmbeurzen of pezen lopen, wel banden (ligamenten) tussen de wervels. Uit de diagnose blijkt al dat Prof.Dr. H. zijn patiënt bepaald niet serieus heeft genomen en zijn diagnose uit de losse mouw heeft geschud.. Ondanks aanhoudende vreselijke pijnen, die steeds erger werden, weigerde deze specialist mijn echtgenote verder te onderzoeken of een scan te maken. Op eigen kosten hebben we toen zèlf een scan van haar rug laten maken. Ze bleek helemaal geen slijmbeurs-/peesontsteking te hebben maar een vergevorderde kanker. De zenuwen zaten in haar rug volledig bekneld tengevolge van ingezakte wervels aangetast door kanker. Een behandeling was toèn niet meer mogelijk; geen chemokuur, geen bestraling, geen operatie. Niets, helemaal niets kon meer helpen. Voor elke vorm van behandeling was het nú te laat. De gruwelpijnen van mijn vrouw waren alleen nog maar te verdoven door totale anesthesie, wat geen optie was omdat ze dan zelfs geen vinger meer kon verroeren en ook niet meer kon praten. Mijn vrouw is met folterende pijnen gestorven aan botkanker, omdat Prof.Dr. H. halsstarrig volhield dat ze een slijmbeurs-/peesontsteking had en pertinent weigerde verder onderzoek te doen. 

AANGIFTE

Op 24 december 2001 heb ik aangifte tegen de specialist gedaan. In het procesverbaal van de politie zijn zes strafwetsartikelen opgenomen, op grond waarvan de specialist kan worden vervolgd, onder andere het strafwetsartikel: 'zware mishandeling, zonder wapen de dood tengevolge hebbende…'.  

De officier van justitie heeft een strafrechtelijk vooronderzoek bevolen. Maar Prof. Dr. H. wenste in het strafrechtelijk vooronderzoek door de politie niet gehoord te worden. Justitie ondernam vrijwel niets na de weigering van de specialist om mee te werken aan het onderzoek! Ze durfden tegen de specialist geen vuist te maken of hem met de politiewagen thuis of op zijn werk te gaan ophalen. Indien het om een weigerachtige, alternatieve genezer was gegaan, dan was die natuurlijk wèl opgehaald, opgesloten en onder dwang verhoord. 

Het is nu 2008, justitie is inmiddels al zeven jaar met deze zaak bezig… En er is nog steeds bitter weinig ondernomen. 

MEDISCH TUCHTCOLLEGE

Gelukkig ook iets goeds te melden, maar van een andere orde. Bij het medisch tuchtcollege had ik tegen Prof. Dr. H. een klacht ingediend. Het tuchtcollege ging aanzienlijk voortvarender te werk dan justitie. Het medisch tuchtcollege heeft reeds jaren geleden Prof. Dr. H. veroordeeld. De commissie van het Medisch Tuchtcollege heeft tijdens de zitting de specialist Prof. Dr. H. stevig aangepakt en gaf de gedaagde specialist geen kans om de brij heen te draaien. De advocaten, medici die zitting hadden in de commissie van het medisch tuchtcollege waren stuk voor stuk personen waar je respect voor kon opbrengen. Prof. Dr. H. kon tegen de politie, officier van justitie zeggen dat hij niet gehoord wenste te worden over de zaak. Het medisch tuchtcollege liet echter niet met zich spotten, ze eisten van Prof. Dr. H. antwoord op vragen die ze stelden. 

Medisch Tuchtcollege, uitspraak 21 januari 2003

‘Het volgende consult bij de arts vond plaats op 8 februari 2001. De arts heeft toen, naar aanleiding van de wervelinzakking, een behandeling van klaagsters osteoporose ingesteld met bifosfonaat, calcium suppletie therapie en vitamine D. Voor de diagnose is de arts daarbij afgegaan op wat, volgens mondelinge mededeling van klaagster, volgens de huisarts uit röntgenonderzoek elders zou zijn gebleken.

Het College kan zich daarmee niet verenigen. Het is van oordeel dat de arts ten minste de mededelingen had moeten verifiëren alvorens een behandeling in te stellen. Bovendien heeft de arts, naar hij ter zitting van het College heeft verklaard, klaagster voor de verdere behandeling van haar rugpijn, terugverwezen naar de huisarts. Dit strookt niet met het zelf instellen van een behandeling van de osteoporose.

Voorts is niet gebleken dat de arts deze verwijzing duidelijk in een verwijsbrief aan de huisarts heeft vastgelegd. Dat is wel nodig voor een adequate verwijzing. Ook heeft de arts de huisarts niet geïnformeerd over de instelling van de medicamenteuze therapie voor de osteoporose.

Voorzover klager de arts ook bedoelt te verwijten dat hij in de nazorg tekortgeschoten is, geldt het navolgende. Het College heeft de overtuiging gekregen dat de arts begaan is geweest met de situatie van de patiënte en klager en getracht heeft zijn medeleven over te brengen. Hij heeft dit wellicht niet op een wijze gedaan die klager heeft aangesproken, maar het College kan niet vaststellen dat de arts hier een tuchtrechtelijk verwijt treft.

De conclusie luidt dat de arts tijdens het consult van 8 februari 2001 niet juist heeft gehandeld. Hij heeft toen gehandeld in strijd met het belang van een goede uitoefening van individuele gezondheidszorg. Het College moet hem deswege een maatregel opleggen. Het acht de hierna te noemen maatregel gerechtvaardigd.

RECHTDOENDE: legt aan de arts de maatregel van WAARSCHUWING op.

Deze beslissing is gegeven door:

Mr. J.S.W. Holtrop, voorzitten, Mr C.C. van Dedel- van Walbeek, lid-jurist, Mr Drs R.H. Zuijderhoudt, Drs P.R.H. Vermeulen, Prof. Dr R.G. Poll, leden-artsen, bijgestaan door Mr P.C. Römer, secretaris, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 21 januari 2003’. 

Tot zover het medisch tuchtcollege****GOUDEN TIP Mocht u een ernstige klacht tegen een specialist willen indienen bij het Medisch Tuchtcollege? Doe ook altijd aangifte bij de politie. Bij het Medisch Tuchtcollege heeft u dan de meeste kans dat de klacht serieus wordt genomen..  

DOOFPOT EN ARCHIEFKAST

Zoals gezegd, in de justitiële, strafrechtelijke kant van de zaak kwam maar geen schot. Op wat gesprekken en enkele vluchtige onderzoeken na, leek de kwestie uit angst voor de advocaten van de medische specialist op de lange baan geschoven te worden.

Kort geleden werd ik weer uitgenodigd voor een onderhoud met de officier van justitie.  

Tijdens het gesprek deelde de officier van justitie mede: 'De afgelopen twee jaar is er niets meer gebeurd in de zaak tegen Prof. Dr. H. Op grond van een Europese wet kan een zaak waarin twee jaar niets is gebeurd niet meer voor de rechter worden gebracht…'. 

Met verbazing antwoordde ik de officier van justitie: 'Wat u zegt is niet waar. De zaak ligt de afgelopen twee jaar helemaal niet stil. De kwestie is juist in beweging. Er is volop en van alles in deze zaak gebeurd. Ik heb het ministerie van justitie, officier van justitie de afgelopen twee jaar namelijk talloze aangetekende brieven en andere bewijsstukken gestuurd. Waaronder een geluidsdrager van een kroongetuige, een artscollega, vakgenoot van Dr. H. die tegen hem wil getuigen. Op al mijn aangetekende brieven heb ik echter nooit antwoord gekregen van justitie'. 

De officier van justitie zegt: 'Ik kan me haast niet voorstellen dat u aangetekende brieven heeft gestuurd, want er zitten van de afgelopen twee jaar geen stukken in ons archief'. 

Ik antwoordde: 'Dan heeft justitie een probleem, want ik heb de brieven aangetekend opgestuurd, plus bewijs van ontvangst. Nogmaals voor alle duidelijkheid, justitie heeft voor ontvangst van mijn aangetekende brieven zèlf getekend. Ik kan dus bewijzen dat de zaak de afgelopen twee jaar niet heeft stil gelegen. Ik heb alleen zoals gezegd geen antwoord gekregen op mijn talloze brieven en bewijsstukken'. 

Kort en goed. De betrokken officier van justitie heeft een onderzoek gestart naar de zoekgeraakte, aangetekende poststukken. De verdwenen aangetekende brieven bleken 'ergens' in een archiefkast op het ministerie verstopt, verdwaald of zoekgeraakt te zijn… De aangetekende brieven waren weer tevoorschijn getoverd. Justitie kon de zaak echter niet via een Europese wet in de doofpot stoppen. Bewijsstukken van getuigen, er was niets mee gedaan. Jammer overigens dat een aantal van de getuigen in de afgelopen zeven jaar is overleden. Het kan toch niet zo zijn dat justitie wacht tot de zaak zich op natuurlijke manier oplost? Gewoon wachten tot alle betrokkenen, net als het slachtoffer, dood zijn? Gelukkig dat is niet zo, na zeven jaar besloot justitie om niet tot vervolging van de specialist over te gaan! 

ZELFS NA ZEVEN JAAR GEEN RECHT

Even om het geheugen wat op te frissen. In vogelvlucht een puntsgewijs historische beschrijving van de justitiële gang van zaken:  

a) Op het ministerie van justitie verdwenen in 2001 ook al poststukken. Het dossier tegen Prof.Dr. H. was onvindbaar. Het door de politie opgestuurde procesverbaal van 24 december 2001 bleek zoek op het Ministerie. Een politieman tipte mij om opnieuw aangifte te komen doen anders zou ik van het ministerie van justitie nooit meer iets horen van de zaak. Bij de politie heb ik dus opnieuw aangifte moeten doen voor hetzelfde geval. 

b) Uiteindelijk neemt de officier van justitie de aangifte 'in behandeling'. De specialist wil zoals gezegd niet meewerken aan het strafrechtelijk vooronderzoek bevolen door de officier van justitie. Door de pertinente weigering van de specialist om mee te werken aan het strafrechtelijk vooronderzoek, verzandt de zaak.

Uiteindelijk zeven jaar lang word ik door justitie aan het lijntje gehouden. Zoals gezegd een aantal (kroon)getuigen overleden intussen. En er gebeurde verder vrijwel niets in de zaak wat echt steekhoudend was. Justitie liet de zaak doodbloeden. 

c) Aangetekende brieven, die ik schreef en poststukken die ik opstuurde raakten zoek op het Ministerie van Justitie. En liepen uiteindelijk en feitelijk gevaar te verdwijnen in 'het ronde archief' (prullenbak).Vooral gezien het feit dat justitie de zaak zoals gezegd probeerde af te serveren op grond van een Europese wet. 

Ondanks het feit dat ik in beroep kan gaan tegen de beslissing van de officier, het is mooi zo! De kermis heeft nu lang genoeg geduurd. De poppenkast om recht te verkrijgen is voorbij. Het doek valt. Einde voorstelling. Na zeven jaar is het zo zoetjes aan voldoende… 

Het is duidelijk, er is op dit gebied geen recht in Nederland. De burger blijkt in dergelijke gevallen rechteloos te zijn en is een soort asielzoeker in eigen land. Alles wordt in het werk gesteld om een zaak te ontmoedigen. Aangetekende brieven verdwijnen, dossiers raken zoek op het ministerie van justitie etc. 
Justitie ontketent op alternatieve genezers een heksenjacht, denk aan het geval Sylvia Millecam. Maar als het over een reguliere specialist gaat dan durft justitie niets te ondernemen. Er heerst in Nederland in absolute zin rechtsongelijkheid, er wordt gemeten met twee maten.
Sterker, recht is in Nederland zo krom als een hoepel… 'en daar zult u het mee moeten doen..' zou de TV-rechter zeggen. Precies! Hij heeft gelijk… 
Het is allemaal gewoon een kwestie van accepteren en aanvaarden.

JUSTITIELE JUNGLE

Wat het resultaat van deze rechteloosheid is? De agressie zal toenemen. Mensen gaan eigen rechter spelen. Stappen niet meer naar politie of justitie maar gaan dingen 'zelf regelen' en oplossen.

Op geen enkele manier keur ik dergelijke agressie of geweld goed. Dat is net zo schunnig als bijvoorbeeld het gedrag van Prof. Dr. H. We leven toch niet in een wildernis, maar in een rechtsstaat? Helaas op zoek naar recht en wet kom je in de Nederlandse justitiële rimboe terecht…  

Een specialist pleegt in wezen meineed, hij lapt de Eed van Hippocrates of de meer eigentijdse artseneed namelijk aan zijn laars, luistert niet naar zijn patiënte en laat de vrouw creperen, sterven onder gruwelpijnen omdat hij maanden volhoudt een juiste diagnose te hebben gesteld… Nogmaals voor alle schrijnende duidelijkheid; een specialist stelt de diagnose slijmbeursontsteking, weigert verder onderzoek te verrichten, patiënte blijkt kanker te hebben. En justitie kijkt de andere kant op.

Als je verkankert onder de handen van een reguliere specialist mag dat en het blijft ongestraft!*** Sylvia Millecam vraagt om hulp bij alternatieve artsen/hulpverleners en deze alternatieve genezers/ artsen worden vervolgd en streng gestraft.***Op 10 april 2008, heeft het gerechtshof in Amsterdam in het z.g. Millecam-arrest gepubliceerd: 'Hierin is bevestigd dat artsen verplicht zijn tot het verstrekken van eerlijke informatie en toegang tot adequate medische zorg. Bij nalatigheid in deze zoals bij Sylvia Millecam maken artsen zich mogelijk schuldig aan mishandeling, het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel en/of dood door schuld - art 255, 257, 300, 302, 307 en 308 Wetboek van Strafrecht'. Bovenstaand arrest geldt kennelijk alleen voor alternatieve artsen. Indien het om een reguliere arts, prof.dr. of hoogleraar gaat, onderneemt justitie niets.. Wat de reguliere Prof. Dr. H. bij mijn vrouw heeft gedaan en nagelaten is veel erger. 

Een zeer droevige gang van zaken. Je verkeert, misschien heel naïef, in de veronderstelling in een democratische rechtsstaat te leven. Op een groot aantal terreinen is dat natuurlijk ook zo. Maar als het over fouten van reguliere specialisten/ artsen, het medische bolwerk gaat wil niemand zijn handen branden. Als burger moet je op een gegeven moment strijd gaan voeren op twee fronten, tegen de specialist en justitie.

De burger staat finaal in de kou, kan geen kant op ondanks het grootse onrecht.

Triest, zoveel lafheid, zoveel gebrek aan moed, zoveel gemis aan rechtvaardigheid bij de instanties. Wet en recht is op dit punt doodziek in Nederland! 

Officieren van justitie dienen de belangen van de simpele burger en de staat te beschermen, voor hun belangen op te komen. Zeven jaar 'een klager', waarvan de vrouw in feite door toedoen/ nalaten van een reguliere medicus gruwelijk om het leven is gekomen, laten kletsen en de strafzaak verkapt proberen te seponeren via een Europese onwettige achterdeur. Schaamteloos. Ik maak er verder maar niet te veel woorden over vuil. De hele gang van zaken spreekt immers voor zich zelf… 

Maar de rechtsstaat is nog niet helemaal uitgehold. We blijven optimistisch, er bestaat altijd nog zoiets als de vrijheid van meningsuiting, vrijheid van drukpers. En zwijgen zal ik niet… Binnenkort komt er een nieuw boek over deze zaak geschreven door een medicus. Een filmproducent overweegt mijn boek: 'ANNA - ik dans in mijn hoofd' te verfilmen. 

Jan C. van der Heide