Jan C. van der Heide

Basisinformatie van de cliënt

• Naam: Serge
• Leeftijd: 32 jaar
• Burgerlijke staat: ongehuwd
• Beroep: cafébaas
• Hobby's: darten, kracht- en vechtsporten
• Klachten: schuldgevoelens
• Gezondheidstoestand: kerngezond

Algemeen

Vriendelijke Serge is uit overtuiging ongetrouwd gebleven, hij houdt namelijk van alle vrouwen. Als vrijgezel heeft hij het goed naar zijn zin, hij woont boven zijn kroeg. Cliënt is een imposante verschijning, met z'n honderd en twaalf kilo spierbundels en tweemeter vier lange gestalte heeft hij bijna twee stoelen nodig om te zitten. Ondanks zijn kleerkastformaat lijkt het toch iemand die in feite nog geen mug kan dooddrukken. Zijn jeugd was niet problematisch, opgegroeid in een arbeiderswijk. Veel op straat, maar geen echte ongein uithalen. Op wat onderdelen jatten van bromfietsen na, heeft hij verder geen criminele wapenfeiten op zijn naam staan. Zijn vader was ziekelijk. Zodoende had Serge altijd het gevoel dat hij voor zijn vader, moeder en jongere broertje moest opkomen. Hij kon niet tegen onrecht en had in zijn jeugdjaren al stevige vuisten, die hij gebruikte als het moest.

Probleemtaxatie

Voor de probleemtaxatie laten we Serge maar zelf even letterlijk aan het woord komen: "Ik heb iemand doodgeslagen, vermoord. Ik kan er 's nachts niet van slapen. Ik drijf uit m'n bed van het zweet en word steeds gillend wakker".

Aan deze probleemtaxatie hoeft eigenlijk niets te worden toegevoegd, als gegeven is het vrij duidelijk. Behalve de nadere achtergrondinformatie.

Behandelingsplan

Mijn behandelingsplan is eclectisch, alle ingrediënten gebruiken op therapiegebied, je fantasie laten gaan. Putten uit humaniteit en begrip. Een dode is een dode die je toch niet meer kan laten herleven. De feiten liggen er naakt en koud bij. Behandelingsplan laten afhangen van nadere informatie.

Behandeling in de praktijk

Serge: "Eigenlijk heb ik nooit echte problemen gehad. In mijn café niet, nergens niet. Niet met geweld of zo, zelf steken of schieten. Tot die ene keer. Ik praatte alles uit, een beetje geven, nemen en laten leven. Niet dat ze met mij geintjes moesten uithalen, maar dat weten ze van Serge. Het was altijd erg gezellig in mijn café. Als er belangrijke voetbalwedstrijden waren, keken we met zijn allen naar de buis. Niks aan het handje. Tot die ene keer. Op zaterdagavond, de deur zwaait open, één of andere mafkees met een zonnebril op gooit de deur open terwijl hij een blond vrouwtje ruw naar binnen duwt".

Uit het voorgaande blijkt dat Serge op een prettige en onderhoudende manier kan vertellen. Je ziet die zonbebrilde mafkees binnen komen... We laten de gemoedelijke cafébaas ongestoord zijn hele verhaal vertellen.

Serge: "Maar goed, er zijn wel meer aparte figuren en mafketels. Man met zonnebril, vrouwtje met blond haar. Ze gaan aan de bar zitten en hij bestelt een fles whisky en twee glazen. Ik vind het allang best. Hij wil de handel zelf inschenken, ook goed. Het blonde vrouwtje wil eigenlijk geen drank. Ik probeer nog bij de zonnebrilgoozer: Als zij niet wil krijgt ze van mij toch een spaatje. Hij reageerde agressief, van 'bemoei je met je eigen zaken'. 'Al goed' zeg ik tegen hem. Het was druk aan de tap, uit een ooghoek houd ik de knaap in de gaten. Op een goed moment was driekwart van de fles leeg en begon de narigheid. Opeens slaat hij het whiskyglas stuk en duwt het kapotte glas in de hand van het blonde vrouwtje. Ik zeg tegen hem 'ben jij belazerd, doe dat buiten'. Ik pak zijn arm beet, wil de arm omdraaien. Vliegensvlug grijpt hij in zijn zak en bedreigt me met een revolver. Ja, daar moet je bij mij niet mee aankomen. Ik pak hem in een flits bij zijn kuif en ik geef hem een heis met zijn kop tegen de bar aan. Ik heb geloof ik wat teveel kracht gezet. Hij zakte slap als een vaatdoek van zijn kruk af. De ambulance kwam langs, ze raapte hem van de grond maar hij was wel mooi dood. Bloeding in zijn hoofd. Ik ben veroordeeld, er werden veel verzachtende omstandigheden aangevoerd. Ik heb in verhouding heel kort in de bak hoeven zitten. Het is nu al tien jaar geleden, het lijkt wel of ik levenslang heb gekregen. Ik droom er iedere nacht van, het dreigen met de revolver, dat ik zijn kop stuk sla tegen de bar. Badend in het zweet word ik 's nachts wakker, ik drijf bijna m'n bed uit. Overdag gaat het wel. 's Nachts vreselijk, in mijn bed, je bent een moordenaar, je bent een moordenaar, ramt het steeds door mijn kop...".

Na dit hele verhaal, hapt het kolossale lichaam van Serge naar lucht. Hij lijkt het benauwd te hebben.

Helpende woorden op zo'n moment richten meestal toch niets uit. Hij voelt zich immers een moordenaar. Ik zeg: "Het is erg rottig allemaal. Ga maar gemakkelijk in de stoel zitten, Serge, sluit je ogen. Ontspan je zoveel mogelijk en ga terug naar dat moment in het café. De zonnebrilknaap, hij houdt de revolver op jou gericht. Stel je eens voor Serge dat hij zijn revolver afdrukt terwijl de loop op jou is gericht...".

Serge: "Ja kom nou, met zo'n zwaar kaliber schiet hij mijn kop eraf".

"Prima", zeg ik en vervolg: "stel je maar voor dat hij zijn revolver afdrukt terwijl het op jou is gericht".

Serge: "Ik zie me vechten als een beest, ik doe alles om dat te voorkomen. Alle vechttechnieken gebruik ik nu om dat te voorkomen, ik maak gehakt van hem".

"Heel goed, doe alle dingen die nodig zijn", moedig ik Serge aan.

Minuten lang levert hij strijd met de zonnebrilfiguur.

Serge: "Ik heb gehakt van hem gemaakt. Ik herinner me opeens dat hij in de gauwigheid twee schoten heeft gelost. Twee stamgasten hadden wonderwel alleen een schampschot opgelopen. Misschien is het wel goed dat ik hem zo hard heb aangepakt, anders waren er nog meer slachtoffers gevallen, misschien?"

Bij het woordje "misschien" opent Serge zijn ogen en begint als een kleine jongen te huilen en zegt: "Weet je wat zo vreemd is, het leek net of ik mijn overleden moeder zag. Ze zei tegen me 'Sergetje, je kon niet anders, je hebt mensen het leven gered'. Is dat nou verbeelding of kan je echt je moeder zien en horen als je in hypnose bent?"

"Serge", antwoord ik: "in het binnenwerk van een mens is een heleboel mogelijk. Je bent bepaald niet de enige die zoiets ervaart. Niemand kan het bewijzen of het zo is. Maar zie het als een mooi geschenk dat je krijgt. Je bloedeigen moeder die zoiets tegen je zegt 'Sergetje je kon niet anders, je hebt mensen het leven gered', prima toch. De vrouw die je onder haar hart heeft gedragen, als díe zoiets zegt...".

We hebben nog wat nagepraat, heel rustig ging Serge naar huis. De volgende week had hij maar twee nachtmerries gehad. De week daarop één. We hebben de nachtmerriefilm net zolang afgedraaid tot de te zware lading ervan was verdwenen. En uiteindelijk is de nachtmerrie uitgedoofd. Serge woont nu met iemand samen. Vroeger vertelde hij me geen relatie aan te durven door zijn nachtmerries. Ze zouden dan misschien denken dat hij gek is. Met zijn vriendin heeft hij alles doorgepraat, ze weet alles van hem. Eén en al opluchting in een aardig mens van tweemetervier!

Naschrift

Zoals de behandeling heeft plaatsgevonden, er lijkt weinig plaats te zijn voor het geestelijke aspect. Iemand doden is een verschrikking. Hoe moet je hiermee verder in religieuze zin, hiernamaalsgedachten, zuiverheid, schuld? Het zijn vragen waarmee een mens in het aardse tranendal meestal niet zo goed uit de voeten kan. Een eenvoudig man als Serge kan je natuurlijk van alles gaan aanpraten, nog meer schuldgevoelens. Je kan dingen bij hem wakker maken, 'Hoe zou onze Lieve Heer erover denken? Je hebt een groot karma op je geladen'. Dat is echter de weg niet.

Op een rechttoe en rechtaan wijze heb ik Serge proberen te helpen, in de taal die hij verstaat. Ik heb ook tegen hem gezegd dat hij moet proberen te achterhalen of "de mafketel met de zonnebril" een strafblad had. Serge is er hard achteraan gegaan om deze informatie te verzamelen. "De man met de zonnebril" blijkt eerder diverse geweldsmisdrijven gepleegd te hebben, waarvoor hij bij elkaar jaren in de bak heeft gezeten. Is betrokken geweest bij diverse steek- en schietpartijen, waarbij één dode en diverse gewonden zijn gevallen. Toen Serge deze informatie had kon hij helemaal niet meer stuk. Hij was opgelucht tot in het diepst van zijn ziel, zijn moeder had dus toch gelijk: "Sergetje, je kon niet anders, je hebt mensen het leven gered".