Jan C. van der Heide

Vraag

Hi Jan,

Ik heb een vraag.

Riyan, mijn kleinzoon van acht is een Nieuwetijdskind en hoog sensitief. Hij ziet aura’s en allemaal verschijningen, vooral in zijn slaapkamer. Midden in de nacht gaat hij vaak gillen omdat hij enge gezichten ziet. Hij wil dan bij mijn dochter en schoonzoon in bed komen liggen. Hij is zo bang en blijft gillen net zo lang tot ze hem bij zich in bed nemen. Dat is al maanden zo. Als hij bij zijn ouders ligt, dan is hij meteen rustig. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat hij niet meer bang is?

Groetjes,

Emily

*******

Antwoord

Hoi Emily,

Met belangstelling heb ik je bericht gelezen. In principe zijn alle kinderen van de Nieuwe Tijd en hoog sensitief, hoog gevoelig HSP of hoe je het ook noemen wilt. Zo rond 7, 8 jaar staan ze allemaal nog met één been in de hemel en de andere op aarde. Ze kunnen goed dagdromen, hun rijke fantasie kan ze soms bang maken, heel erg bang zelfs. Het wapperende gordijn doet dan opeens zo gek midden in de nacht. Ze hebben gezien dat het gordijn het gezicht kreeg van een toverheks, ‘Echt waar, mam…, ik heb het zѐlf gezien…’, roepen ze er dan later ook nog bij.

Als ouders, opvoeder altijd kalm op reageren. Het kind fijn laten uitpraten, geen waardeoordeel geven of zeggen ‘Wat een onzin…’. Ter plaatse, in de slaapkamer samen met het kind overdag ‘een onderzoek’ instellen. Het gordijn beetpakken, beetje bewegen… en vragen of ze een vergelijkbare beweging gezien hebben in de nacht? Een gesprek beginnen dat gordijnen soms wat kunnen bewegen door warmte, een beetje wind door een kier van het raam… Ja en dan lijkt het soms net of het even een soort gezicht. Op een geruststellende manier zeggen: ‘Denk maar aan de wolken aan de hemel. Soms lijkt de vorm op een gezicht, een bal, luchtballon, ja en het kan zelfs op je lievelings gamefiguurtje lijken… Dat is het leuke van gordijnen en speelse wolken…’. Eindeloos kan je geruststellend tegen een kind praten… Het helpt als je dat op een warme, toegewende toon en begrijpend doet!

Emily, een slim kleinkind heb je. Riyan begint midden in de nacht te gillen en verblijft daarna heel rustig, gezellig en comfortabel bij pappa en mamma in bed tot het veelbelovende ochtendgloren aanbreekt. Natuurlijk kan Riyan bang zijn geweest op zijn slaapkamer, dat kan…. Maar het is wel erg knus voor het telgje om zo na het gillen de nacht te kunnen doorbrengen. En dat duurt al vele lange maanden zo, schrijf je. Best een beetje erg lang, terwijl er geen positieve veranderingen zijn…, zijn slaapkamertje blijft kennelijk nog steeds gevuld met een horde geesten.

Ik denk dat de tijd is aangebroken voor een wat meer rechtlijnige pedagogische aanpak. Riyan moet zo zoetjes aan eieren voor zijn geld gaan kiezen. Het moet wat minder comfortabel en aangenaam voor hem gemaakt worden, lijkt mij. Natuurlijk mag hij bij pappa en mamma komen als hij bang is… Daar heeft hij immers een vader en moeder voor. Maar…? Gezellig onder het dekbed kruipen? Nee, nee… Een stoel met wat rechte leuning voor het bed zetten, een dekentje voor de kou. Daar mag Riyan plaatsnemen… Het bed is namelijk wat smal, want hij is al zo’n grote jongen aan het worden. Verzin maar wat. Straal een soort onwrikbaarheid uit, een Spartaanse duidelijkheid. Het kost voor de ouders misschien een nachtje slecht slapen. Of het zal nog een nacht rottig slapen opleveren als je een kind hebt met een sterk willetje. Maar één van volgende keren kijkt Rian wel uit. Dan blijft hij lekker warm in zijn eigen bedje liggen want het alternatief is op een rechte stoel zitten plus dekentje, knikkebollend hanewaken. Hij kijkt dan vast liever naar een zacht wapperend gordijntje...

De ‘rechte-stoel-aanpak’ lijkt een paardenmiddel, niet liefjes, lichtelijk hard, maar laat je niet vermurwen. Beter een nachtje rechtlijnigheid, want de situatie van toegeven duurt al maanden te lang en dat is veel funester voor een kind. De angst vreet zich dan nog meer door in de kinderziel. Het maakt een kind juist angstiger! Een kind denkt al gauw: ‘Zie je wel, mamma en pappa vinden het ook eng, daarom mag ik bij ze slapen…’.

Geef een kind liever een keuze, al is het een schijnkeuze…, om zaken in positieve richting om te buigen.

Er wordt veel te snel gezegd dat iets ‘zielig’ voor een kind is. Niks zielig, dat is ‘geitenwollensokken praet uit het jaar kruik’. Kinderen houden van duidelijkheid, ze weten graag waar ze aan toe zijn. Namelijk een duidelijke, begripvolle opstelling van ouders. Niet de ene keer ‘ja’ en de andere keer ‘nee’ zeggen voor eenzelfde situatie.

Alles dat je tegen een kind zegt, zeker als het over angsten gaat, moet altijd wel warm, liefde-, begripvol, zonder enige vorm van afwijzing zijn… Maar niet gaan marchanderen, onverbiddelijk zijn als het echt nodig is. Met temerigheid kweek je ‘gevulde koeken’ op… Wat zielig is, is als kinderen hun eten bij elkaar moeten scharrelen op een vuilnisbelt…

Of tegen Riyan zeggen: ‘Weet je waar zwerfkindertjes slapen, in een kartonnen doos als ze geluk hebben. Zij hebben geen eigen slaapkamer, geen gordijnen die soms een beetje wapperen of een warm bedje zoals jij. Zij hebben geen vader en moeder die de vuilnisbelt kindertjes beschermen. Dat heb jij allemaal wel lief Riyantje, fijn, heerlijk, prettig hѐ en je hebt natuurlijk een oma die heel veel van je houdt…’.

Ouders, opa’s en oma’s, tantes, ooms hoeven alleen maar hun liefdevolle creativiteit te gebruiken om een kind gerust te stellen. En of dat nu over geesten, enge gezichten gaat, maakt niet uit, met woorden kan je angst helpen genezen of met een zekere beslistheid of met een combinatie ervan.

Gelukkig, Riyan heeft een prima oma, liefhebbende ouders die het beste met hem voor hebben. Dan komt het altijd goed…!

Hartelijke groeten,

Jan C. van der Heide

Hypnotherapeut, coach en paragno

Spreuk van de maand

Uit het boek: ‘Bron van Liefde en Wijsheid’

Door: Ans van der Heide – Kort

‘Niet-vragen’ als levenspatroon vergrendelt de kans op ontbloeien van de ander en jezelf.