Jan C. van der Heide

Vraag:

Hi Jan,

Mijn man is twee jaar geleden overleden. We hadden een heel gelukkig huwelijk en hebben een zoon en een dochter van 17 en 18 jaar. Het gaat goed met mijn kinderen, ze doen het goed met de studie.

Na de dood van mijn man heb ik nooit aan een andere relatie gedacht, ik had het druk met mijn werk en de kinderen.

Maar sinds enige tijd ga ik met een man om van mijn leeftijd, we zijn elkaar tegen gekomen bij wederzijdse vrienden. Het klikte meteen goed. We hebben dezelfde belangstelling, we houden van musea, schilderkunst, antiek. We hebben dezelfde soort humor. We gaan regelmatig in het weekend samen op pad naar tentoonstellingen, musea. In het begin hebben we de relatie voor de omgeving en mijn kinderen zo veel mogelijk stil gehouden, omdat je nooit weet of het nieuwe contact toekomst heeft.

De vriendschap, de liefde is zo fijn en groot die we voor elkaar voelen, ik vond het tijd worden dat mijn kinderen mijn vriend zouden ontmoeten. We hebben afgesproken in het weekend. Mijn dochter vindt mijn vriend wel aardig, maar mijn zoon moet niets van hem hebben. Hij gedraagt zich stuurs en afgesloten, ook gedurende verschillende vervolgbezoeken van mijn vriend. Mijn zoon zegt: ‘Dat  je na papa, nu een vriend hebt, dat vind ik niet leuk’.

Hoe moet ik nu met deze situatie omgaan? Ik vind dat moeilijk, ik voel me ontrouw naar mijn overleden man. De nare dingen die mijn zoon zegt. Ik wil niet dat het zoveel invloed op me heeft, maar de impact is heel groot. Hoe kan ik dit het beste aanpakken, heb je richtlijnen voor me.

Groetjes,

Rozemarijn

Antwoord

Ha Rozemarijn,

Het is een tijdje geleden, maar nog gecondoleerd met het overlijden van je man. Altijd erg als je partner overlijdt. De periode van rouw heeft een plaats gekregen in je leven. En verder had je het druk op je werk en met je kinderen. Een andere man was niet aan de orde.

Ik ken mensen die de dag na het overlijden van hun partner meteen de kleren opruimen en een week later woont de nieuwe vriend of vriendin al in huis. Dat is meestal niet zo verstandig, want rouwen kost tijd.

Heel fijn dat je een vriend bij kennissen bent tegen gekomen. En dat jullie samen zo goed kunnen opschieten, bij elkaar passen, dezelfde belangstelling hebben en een vergelijkbare humor bezitten. Heerlijk. Alleen is maar alleen…

In alle rust hebben jullie bekeken of er in de relatie toekomst zit. Jullie houden van elkaar. Het moment is aangebroken om je kinderen kennis te laten maken met je vriend. Rustig en niet overhaast hebben jullie het allemaal gedaan, wijs en goed is het te noemen.

Natuurlijk is het logisch dat je zoon liever zijn vader naast je ziet, alleen maar begrijpelijk. En dat ook tegen je zoon zeggen, dat zijn gevoel niet vreemd is en aan alle kanten goed is te volgen. Hoe verdrietig het is dat zijn vader er niet meer is en daarover praten. Dat je er ook altijd verdriet om zult hebben. Vragen naar wat hij voelt, ervaart als hij aan zijn vader denkt. Laat je zoon steeds weer uitgebreid praten over zijn verdriet.

Maar? Jij staat niet onder curatele bij je kinderen! Je zoon bepaalt niet met wie je wel of niet mag omgaan. Jij maakt als volwassen vrouw zelf uit wat je verder met je leven doet. Om het heel duidelijk te stellen daar heeft jouw zoon of wie dan ook niets mee te maken. Jij maakt dat als enige zelf uit…. Het enige waaraan voldaan moet worden, is dat je vriend zich fatsoenlijk gedraagt naar je kinderen en dat je kinderen zich fatsoenlijk opstellen naar je vriend. Er staat nergens dat je zoon van je vriend moet houden, helemaal en totaal niet. Dat bepaalt je zoon zelf wel. Maar nogmaals, alle partijen hoeven zich alleen maar fatsoenlijk naar elkaar toe te gedragen en verder niet… Het is jouw liefde, jouw vriend en bij herhaling dat maak je als moeder, vrouw zelf uit, wie de gelukkige is waarmee je je leven wilt delen…. Het klinkt misschien wat kort door de bocht, maar zo kort is die bocht, een kwestie dus van goed sturen.

Laatst hoorde ik van een vrouw dat ze op het sterfbed van haar man had beloofd dat ze nooit meer een andere vriend, man zou nemen. Beloftes gedaan bij een sterfbed, dat gaat vele stations te ver. Dat kan helemaal niet en leidt soms tot erg nare situaties als je je aan die belofte wilt houden. De vrouw in kwestie had namelijk een nieuwe vriend gekregen en ze wilden eigenlijk trouwen. Maar ze voelde zich gebonden aan die belofte die ze had gedaan aan haar overleden man. Gelukkig begreep ze bij nader inzien, door een voortschrijdend therapie inzicht, dat beloftes aan het sterfbed vaak niet gelden. De toekomst kan zo veranderen. Ze is nu gelukkig getrouwd en is erg blij dat ze de stap om weer te trouwen heeft gezet. Maar dit even terzijde.

Dat speelt bij jou allemaal gelukkig niet Rozemarijn, maar het schoot me opeens te binnen.

Om terug te komen op je vraag en hoe je vriend een plaatsje in het gezin te geven? In een dergelijk geval heeft de omgeving, de familie, de buren, vrienden, kennissen, de kinderen niemand iets te vinden over dit of dat... Mensen ‘vinden’ namelijk altijd wat… Er is er maar één die iets te vinden heeft in een dergelijke liefdeszaak en dat ben jij, om het er nog maar eens goed in te prenten.

Het is natuurlijk iets anders als de nieuwe vriend/ vriendin zich rottig gedraagt naar de kinderen, gok-, drank-, heroïne verslaafd is, je creditcard leeg trekt, je mishandelt. Dan zou het raar zijn als je als kind of familie je mond houdt. Maar al die ellendige dingen zijn in jouw geval helemaal niet aan de orde, dus geniet van je nieuwe liefde Rozemarijn. Je kinderen gaan over een tijdje vast en zeker ook een beetje geven om je vriend. Het is niet hun nieuwe vader, want die hebben ze al, maar ‘een soort leuke oom’ kan gezellig zijn. Je vriend moet zich ook niet gaan gedragen als ‘een nieuwe papa’. Psychologisch is dat allemaal niet handig… Zulke zaken moet je samen erg goed bespreken! Want hoe je het wendt of keert, het blijft voor kinderen natuurlijk moeilijk, het overlijden van hun lieve vader. En dan een nieuwe man naast hun moeder moeten tolereren. Kinderen moeten in een dergelijke situatie erg veel begrip en liefde krijgen, maar ook duidelijkheid… In een kort regeltje samen gevat: ‘Niet de kinderen, maar mamma zelf zoekt haar eigen vriend uit…’.

Ik hoor ook weleens van kinderen dat ze steeds weer aan een nieuwe vriend moeten wennen, het komen gaan van een rits vrienden van mamma is voor kinderen bepaald niet prettig. Maar dat is bij jou zeker niet aan de orde, je houdt van iemand en dat is een mooi gevoel…. Soms op de wat langere termijn zijn kinderen dan toch blij voor hun moeder, dat geldt vast ook straks voor je zoon.

Ik wens je spiritueel geluk en alle positiviteit toe.

Hartelijke groeten,

Jan C. van der Heide

Hypnotherapeut & paragnost

Spreuk van de maand:

Liefde is de grootste kracht van hemel en aarde…

Bron/ Spreukenboek; door Jan C. van der Heide