Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Laat ik me eerst even voorstellen. Mijn naam is Margriet, ik ben getrouwd en heb twee dochters die al op zich zelf wonen. In jouw rubriek kan je allerlei vragen stellen. Je bent behalve therapeut ook paragnost heb ik begrepen, daarom durf ik je mijn vraag te stellen. Voor een fobie loop ik al een tijd bij een psycholoog, die me best goed helpt. Maar hij lijkt niet open te staan voor paranormale onderwerpen en gebeurtenissen, dus ik heb hem mijn ervaring nog steeds niet durven vertellen. Aan mijn man kan ik het ook niet vertellen, want die denkt erg zwart/ wit en gelooft niet in hocus pocus. Hij gelooft ook niet in een leven na de dood. Hij zegt dat dood, gewoon dood is.

Nou mijn vraag. Ik had naast twee dochters ook nog een zoon. Die is bij een ongeluk omgekomen toen hij 16 jaar was. Ik heb altijd het gevoel dat hij dicht bij me is. Een poosje geleden zag ik hem in onze slaapkamer staan, hij leek niets veranderd. Ik zat verstijfd in mijn bed. En wilde mijn man wakker maken, maar dat zou vast niet in goede aarde zijn gevallen, zo als ik zei hij gelooft die dingen niet. Maar echt, ik heb mijn zoon zien staan in de slaapkamer. Heb je zulke dingen wel eens gehoord Jan, dat een ouder een kind ziet terwijl dat kind overleden is? Ik twijfel soms zo, en denk dat het alleen maar komt omdat ik verdriet heb. Maar andere kant, laat het me maar niet los, ik heb hem gezien...

Misschien kan je me wat duidelijkheid geven.

Hartelijke groeten,

Margriet

Antwoord

Beste Margriet,

Met warme belangstelling heb ik je mail gelezen. Heel verdrietig voor alles en iedereen, maar vooral voor de ouders, een vader, de moeder als hun kind is overleden. Woorden van troost schieten te kort.

Margriet, een vraagje: 'Wie weet het nu beter dan de moeder zelf..?' Niemand weet het toch beter dan jij! Je bent de enige mens, de vrouw die haar kind onder haar hart heeft gedragen... Als jij zegt dat je jouw overleden zoon in de kamer hebt zien staan, dan is dat zo...! Twijfel niet, als je het aan mij vraagt, heb je een geschenk uit de hemel gekregen. Je kind laat je zien en weten: 'Mam, ik ben er nog, alleen in een andere vorm en verschijning...'.

Of woorden van dergelijke strekking..., maar altijd warm en troostend van toon.

Margriet niets in de wereld verdwijnt, alles blijft behouden, alleen in andere vormen... De band tussen moeder en kind, volgens mij heeft dat een eeuwigheidswaarde..., kent geen tijd en geen grens... liefde is de subtiele schakel tussen hemel en aarde. En ooit zal de hereniging komen...

Moeders, vaders die een kind verloren hebben... Belangrijk is om er over te praten. Zelfhulpgroepen voorzien in een grote behoefte. Ouders, lotgenoten die een kind hebben verloren, kunnen elkaar heel goed helpen. Ze gaan door het zelfde soort gevoel van 'ontroostbaarheid' heen. Margriet misschien is zo'n groep voor jou ook iets? Praten over een immens verdriet, werkt enigszins helend. Een grote geestelijke wond, proberen er een litteken van te maken... En dat kan een lange weg zijn. Met zware geestelijke pijnen. Vaak leven per dag en soms per uur..., omdat het verdriet zo ongekend groot is.

En misschien wil je man ook wel mee naar een dergelijke zelfhulpgroep. Want volgens mij, sluit hij zich op met zijn verdriet... Rouwen kan iemand niet in z'n eentje...

Heel moedig van je Margriet, je ervaring naar me schrijven. En als het goed voor je voelt, als er dingen zijn die je me schrijven wilt over je zoon, ik zal het met medeleven lezen. En we kunnen er verder over praten als jij dat wilt.

Heel veel sterkte en alle kracht toegewenst. 

Vriendelijke groetjes,

Jan C. van der Heide
hypnotherapeut & paragnost

SPREUK VAN DE MAAND

'Het Weten' uit het onbewuste laat zich niet altijd in woorden vangen. 

(Uit het boek: Bron van Liefde en Wijsheid.

Auteur: Ans van der Heide - Kort)