Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Na een huwelijk van 29 jaar ben ik twee jaar geleden weduwe geworden. Mijn man en ik hebben een heel fijn huwelijk gehad. Helaas hebben we nooit kinderen gekregen.

Hij is plotseling overleden. We zaten samen op de bank tv te kijken en opeens maakte hij een slikgeluid, raakte bewusteloos. Binnen enkele minuten was hij er niet meer. De dokter en de ambulance zijn er nog bij geweest. Reanimatie had geen zin meer. We hebben niet eens afscheid van elkaar kunnen nemen.

Ik schrijf dat nu wel op in een paar regels. Maar misschien kan je je voorstellen, hoe ik me heb gevoeld. En nog dagelijks voel, rot en nog eens rot. Ik kan zijn overlijden niet verwerken. Dat hij er niet meer is, ik vind iedere dag een verschrikking. Ik beleef steeds weer zijn laatste momenten. Ik leef als een soort automaat, een zombie. Doe de dingen die nodig zijn. Ik voel me hoe langer hoe meer depressief worden. Ik vind alles zo grauw en ben aan het vereenzamen. Ik heb nergens meer zin in de afgelopen twee jaar. Vroeger ondernamen we alles. Mijn man en ik hebben veel gereisd samen. Nu kost het me al moeite om naar het winkelcentrum te gaan om boodschappen te doen.

Ik wil uit het dal komen, maar weet niet hoe. Misschien heb jij als therapeut praktijk ervaring met mensen die vast zitten na het overlijden, verlies van hun partner? En wat je er aan kunt doen. Ik zit met vragen, waar is mijn man nu? Bestaat er een hemel? Vragen nog eens vragen.

Ik hoop iets van je te horen.

Groetjes,

Laura V. te IJ.

Antwoord

Beste Laura,

Gecondoleerd met het overlijden van je man. Heel verdrietig het verlies. Eigenlijk zijn er geen woorden voor om de innerlijke pijn te beschrijven. Zo plotseling overlijden na een lang huwelijk.

Je zult ongetwijfeld menig kaarsje bij het portret van je echtgenoot hebben gebrand. Om hem met jouw liefde naar Het Licht verder te begeleiden. Of je hebt dat op andere wijze gedaan. Op jouw manier aan hem denken. Je liefde naar hem sturen. Alles is goed.

Het idee dat iemand nooit meer in de stoffelijke verschijningvorm op aarde zal zijn. Dat je zijn of haar ogen niet meer zal zien, de stem niet meer zal horen, de huid niet meer zal voelen... Nooit zal iemand zijn geliefde meer op aarde zien. Dat totale niet. En om dat alleen al te verwerken is zwaar, zeer zwaar voor een nabestaande.

Om niet in een rouwproces te blijven steken dient een mens door alle stadia van rouw heen te gaan. En dat betekent over je geliefde praten, huilen, desnoods duizend en één keer hetzelfde zeggen. Je hebt mensen nodig waar je tegen aan kunt praten. Rouwen kan je niet alleen doen. Je hebt vrienden, kennissen, familieleden, buren nodig om te praten.

Desnoods naar een rouwgroep gaan!

Het slechtste dat iemand kan doen is zich zelf opsluiten met zijn peilloze verdriet. Dan wordt het erger en gaat het een eigen leven leiden. Je zou een aantal sessies hypnotherapie kunnen overwegen om op alle niveaus door het rouwproces heen te gaan. Dat is zeer emotioneel maar kan erg heilzaam zijn.

Verdriet, rouw, het is altijd van belang dat iemand op een gegeven ogenblik weer in beweging komt. Je richten op praktische taken die je jezelf stelt en dat ook met een grote discipline uitvoeren. Ik ken mensen die hun huis gaan schilderen. Het maakt niet zozeer uit wat je doet, als je maar iets doet...!

Op een stoel zitten, voor je uit kijken of tussen de geraniums gaan staan op de vensterbank? Het heeft allemaal geen zin, niemand heeft er iets aan. De wanhoop zal alleen toenemen. Het volgende klinkt keihard, maar is zeer realistisch. Levenslang blijven treuren maakt je eigen bestaan niet mooier, gelukkiger en vrolijkt de omgeving ook niet op. Het heeft trouwens geen nut. Alweer realistisch, de geliefde komt er niet door terug...! Het helpt allemaal niet. Het voorgaande lijkt wat simpel, maar is helaas de kille en naakte waarheid.

Wat wel helpt? De tijd dat je zelf nog leeft zo goed mogelijk je best proberen te doen. En dat is een kwestie van je moed bij elkaar vegen, harken, dweilen... En er ondanks alles iets van proberen te maken. Ik zei het al. Geef je zelf taken, stel doelen. Doe iets voor een ander, ga blinden voorlezen, met gehandicapten in rolstoelen buiten gaan 'wandelen'. Of iets wat je zelf verzint dat bij je past om te doen. Maar DOE iets!

Je geliefde, die naar mijn heilige veronderstelling in de hemel vertoeft, zal rustiger in de sferen verkeren als hij weet dat zijn vrouw er 'iets' van probeert te maken. Ondanks het vreselijke verlies.

Liefde gaat over en door alle grenzen heen. Ooit zal de dag aanbreken dat jij met je man zal worden herenigd. Maar zolang je op aarde leeft schraap je moed bij elkaar. Een andere weg is er toch niet. En probeer het bestaan zoveel mogelijk inhoud te geven. Kijk terug op je mooie leven met je man. Koester de liefdevolle herinneringen. Weet, besef, begrijp dat je geliefde man de eerste is die je straks over de grens van de dood zal begroeten, omarmen. Er wacht een samen thuis komen, in de sferen van eeuwige liefde...!

Alle kracht, sterkte, positiviteit en moed in het aardse bestaan toegewenst.

Hartelijke groetjes,

Jan C. van der Heide
hypnotherapeut & paragnost

Onderschatting van beschikbare geestelijke krachtbronnen belemmert vooruitgang in het aardse bestaan.

(Uit het boek: 'Bron van Liefde en Wijsheid' door Ans van der Heide- Kort)