Jan C. van der Heide

Beste Jan,

 

Ik zit met mezelf helemaal in de knoop. Ik ben 49 jaar oud, getrouwd, heb twee kinderen. Heb jaren gewerkt als monteur, was nooit somber, maar door reorganisatie heb ik geen baan meer. Ik probeer van alles om werk te vinden. Zelfs buiten mijn vakgebied, wil van alles aanpakken. Maar werk vinden ho maar, overal word ik afgewezen. Ik word hoe langer hoe depressiever. Door de uitkering is het geen vetpot, we kunnen nog net de touwtjes aan elkaar knopen. Maar het gaat steeds slechter met mij. Als ik 's morgens opsta voel ik me al somber. Voor mijn vrouw ben ik ook geen pretje, bij alles vlieg ik op. Lig vaak in bed of zit op de stoel voor me uit te kijken. Op de kinderen reageer ik ook al niet fijn. Het gaat niet goed met mij. Ik loop me zelf in de weg. De huisarts zegt dat ik naar een psycholoog moet om te praten. Maar ik heb het niet op die soort mensen. Een kameraad van mij is naar een psychiater geweest. Het ging naar mijn gevoel steeds slechter met hem. Hij kreeg pillen voorgeschreven waar hij suf van werd en zijn angsten werden zelfs erger. Ik heb toen tegen hem gezegd dat hij al die troep niet moest slikken. Maar ik ben nou zelf depressief volgens de huisarts en hij wil mij ook van die pillen geven. Ik wil dat helemaal niet, maar zie geen uitweg. Heb jij een idee wat ik aan mijn toestand kan doen. Hoe ik er weer uit kan komen. Zou je me advies willen geven. Graag zou ik van je horen. 

Groeten van 

Peter V.

Antwoord

Beste Peter,

Met medeleven heb ik je brief gelezen. Objectief genomen verkeer je bepaald niet in een prettige situatie. Ontslagen worden wegens reorganisatie, geen andere baan kunnen vinden. Ondanks je uiterste best die je doet om een nieuwe job te vinden. Je wordt wat sacherijnig tegen je vrouw en kinderen. Niet goed, handig en verstandig natuurlijk, maar best een beetje begrijpelijk. Uit je brief blijkt dat je jaren hebt gewerkt en toen geen last had van somberheid. Misschien kan je het gevoel dat je toen had weer een beetje in je herinnering terug halen. 'Het goed voelen...'! Ga tevens doelen zoeken in je leven waardoor je je zo goed mogelijk zult gaan voelen. Beweging is een belangrijke factor; fietsen, wandelen, zwemmen. Naast solliciteren, geef je zelf per dag taken die je kunt, mag en moet volbrengen. Stofzuigen voor je vrouw, wat dan ook, kies en vervul taken die je je zelf stelt. Een mens moet in zo'n situatie in beweging blijven of komen. In je bed gaan liggen of op de stoel de hele dag voor je uit kijken is het slechtste dat iemand kan doen. Er verandert daardoor namelijk niets, behalve dan dat iemand steeds verder afglijdt in een somberheid. Jij zelf en je omgeving hebben daar niets aan en het helpt toch niet. Het voorgaande klinkt misschien wel makkelijk. Geen mens zal zeggen dat je moed bij elkaar schrapen, vegen, dweilen en harken eenvoudig is... Zeker niet! Maar het is de enige weg om 'iets' van het leven te maken. En uit de put te kunnen klimmen...

Je begrijpt Peter, op een afstand kan ik de situatie waarin je verkeert, je mentale toestand niet exact inschatten. Als een depressie over een bepaalde grens heen dreigt te gaan is het soms verstandig om gedurende een bepaalde periode toch enige psychofarmaca te nemen. Maar dat zijn zaken die je met je huisarts moet overleggen. 

Ga eens in alle rust achter een wit vel papier zitten. Pen in de hand. Schrijf al je goede eigenschappen op. Je talenten. De problemen die je als monteur hebt opgelost, situaties die je door je vakmanschap en vindingrijkheid tot een goed einde hebt gebracht... En dat is vast een hele lange lijst. Geniet van die lijst... Het goede gevoel zal weer in je boven komen en met dat gevoel kan je bergen verzetten! Je zult nieuwe wegen ontdekken...! Het gevoel van: 'Ik laat me niet voor één gat vangen...'. Om die instelling gaat het. Creativiteit op alle fronten en niveaus. Toeval bestaat niet. Kort geleden ontmoette ik iemand die 25 jaar bromfietsmonteur is geweest. Het familiebedrijf waar hij werkte werd opgeheven en hij was werkloos na zoveel jaren. Hij heeft contact gezocht met een fabrikant van invalidenwagens. Gewoon een spontaan idee. Hij is bij dat bedrijf aan de deur gaan bellen. Ook al toevallig liep hij de directeur van het bedrijf tegen het lijf. De bromfietsmonteur vertelde zijn verhaal, de directeur nam hem meteen aan. Drie maanden op proef, inmiddels heeft hij een vaste aanstelling. Invalidenwagens rijklaar maken. De wonderen zijn de wereld niet uit. 

Waarvoor zou er voor jou geen geluk zijn weggelegd Peter? Natuurlijk wel! Het klinkt misschien een beetje simpel, maar stop je sombere gevoelens in de vuilnisbak. Maak een dagindeling, hijs je zelf in een soort keurslijf van discipline. Stel taken en doelen. Dan komt er vast en zeker 'iets' uit rollen! Een moedige instelling levert vaak een vorm van succes op! Een keiharde werkelijkheid is weliswaar, de tijd waarin we leven is niet makkelijk. De banen liggen bepaald niet voor het opscheppen. Maar er komt vast geluk op je levensweg Peter! Je bent nodig...! Desnoods een bepaalde periode als vrijwilliger werken, het is belangrijk om in beweging te blijven...  

Ik wens je alle kracht, positiviteit en doorzettingsvermogen toe. 

Hartelijke groeten, 

Jan C. van der Heide
hypnotherapeut en paragnost