Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Misschien is mijn vraag aan jou ongebruikelijk. Ik weet alleszins dat het ongebruikelijk is voor mij om deze brief te schrijven om mijn verhaal aan je voor te leggen. Enige tijd geleden heb ik je aan het werk gezien op de paranormale beurs in Maastricht en ik ben jouw naam (cq advertentie) ook regelmatig tegen gekomen in tijdschriften o.a. in Paraview. Ik hoop dat je mij kunt helpen. Laat ik eerst mijn verhaal doen. Een week geleden ben ik teruggekomen van een weekje vakantie, alleen.

Tijdens deze vakantie heb ik een jongen leren kennen waar ik verliefd op ben geraakt. Tijdens ons afscheid hebben we adressen uitgewisseld en gesproken over het feit dat het met zomerliefdes meestal op dezelfde manier afloopt. Je belooft te schrijven en eenmaal thuis vergeet je de ander. Wordt het één grote herinnering. Alhoewel ik min of meer verwacht zou hebben dat het deze keer inderdaad dat scenario zou gaan hebben. Is de realiteit anders. Al vanaf het moment dat ik weer op 'eigen bodem' ben voel ik een sterk gemis als ik aan hem denk. Hoewel ik het zelf niet kan verklaren voel ik diep van binnen de sterke wens -nee vastberadenheid- om hem binnen niet al te lange tijd op te gaan zoeken. Ondanks alle moeilijkheden die met deze relatie gepaard (zullen) gaan, voel ik me maar dan bereid erin te investeren.

Tot groot verdriet van mijn moeder, die allerlei rampscenario's in haar hoofd heeft. Ik vind het erg moeilijk op dit moment. Ik ben aan goedbedoelde kritiek van mensen uit mijn omgeving onderhevig, die me zeggen dat het wel over gaat en me niks in mijn hoofd moet halen. Maar daarnaast worstel ik met mezelf. Gewoonlijk heb ik veel moeite met het vertrouwen van andere mensen. Nu echter heb ik mijn vertrouwen onvoorwaardelijk geschonken, met het risico een keiharde klap te krijgen wanneer dit alles een desillusie blijkt te zijn. Een deel van mij gelooft in een goede afloop. Heeft het vertrouwen dat het goed zit. Dat hij het serieus meent met mij. Een ander deel echter lacht me zelf uit, drijft de spot met die goedgelovigheid. Feitelijk ken ik hem amper en het gezegde 'Liefde maakt blind' is me uiteraard niet vreemd.

Hoewel ik op het moment overspoeld lijk te worden door allerlei verwarrende gedachten en gevoelens, voel ik me op een vreemde manier ook erg rustig onder deze situatie.Ik weet dat ik dit alles los moet laten. Ik kan niet in de toekomst kijken, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar ondanks dit weten, heb ik wel behoefte aan inzicht, aan meer duidelijkheid zelfs wanneer die ander een richting inslaat dan ik zou wensen. Dat is de reden dat ik u deze brief heb geschreven. Wellicht kunt u iets voor mij betekenen? Want eerlijk gezegd zie ik soms door de bomen het bos niet meer. Ik weet niet wat ik zou moeten voelen en of denken. Hoe ik op mijn gevoel kan gaan vertrouwen. Hoe kan ik erachter komen welke gevoelens ik als leidraad moet nemen en welke ik moet negeren?

En daarbij, ik kan niet in zijn hart kijken. Hoe graag ik dat ook zou willen. Ik moet helaas afgaan op zijn woorden. Maar zijn die gemeend of een leugen? Ik hoop echt dat u wat licht op dit alles kunt laten schijnen. Bij voorbaat dank voor de moeite!

Hartelijke groeten,
C. D. te M.

Antwoord

Beste C.,

Met het nodige 'inleven' en meevoelen heb ik je brief gelezen. En je stelt de vraag: 'Wellicht kunt u iets voor mij betekenen?' Ik zou bijna als retorisch antwoord willen geven: 'Jij kunt alles voor je zèlf betekenen...!' Hoe ik dat bedoel? Jij bent verliefd, je hebt vlinders in je buik of een variatie daar op, je hoofd zit boordevol met je vakantievriend. Je hebt zijn naam en adres. Eventueel het telefoonnummer erbij zoeken. Een kwestie van bellen of er heen gaan. Je kwetsbaar opstellen en een mogelijk 'nee' verwachten... Je zelf zijn! Om verliefdheid 'handen en voeten' te geven heeft een mens een zekere moed nodig. En een teleurstelling durven incasseren. Het staat hier wel zo kort en bondig. Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar verliefdheid betekent de weg afleggen van hart tot hart. Je kan allerlei kronkelweggetjes gaan bewandelen, maar ook de rechte weg nemen. Direct contact via telefoon of live.

Even een vraagje. Hoe zou het toch komen dat je moeder 'allerlei rampscenario's in haar hoofd heeft?', zoals je schrijft. Heeft jouw moeder je in de opvoeding mogelijk een deukje bezorgd in verband met (zelf)vertrouwen? Hoe komt zij aan die onzekere gevoelens? Misschien kan je eens met je moeder praten over haar relaties. Welke ervaringen zij heeft gehad? Wil ze je teveel voor teleurstelling behoeden, omdat ze een eigen teleurstelling nog niet heeft verwerkt? Ik denk maar even hardop mee! Een open gesprek tussen moeder en dochter kan veel klaarheid brengen.Beste C. geniet van je verliefdheid. In principe een heerlijke som aan gevoelens. Je kan alleen maar zuiver tegenover je eigen gevoelens staan... 'De echtheid van je eigen verliefdheid' en hoe 'echt' het bij de ander zit?

Een cliché: leven is risico's durven nemen. De confrontatie aan gaan. En mocht het een debacle worden dan kan je altijd nog het rampenscenario van je moeder uit de kast halen. Wat dat betreft kunnen wij heel veel van een Don Juan leren. Iedereen zegt altijd: 'Hij heeft weer een andere vrouw...'. Wat we niet weten? Een Don Juan wordt wel honderd keer verliefd... Negenennegentig vrouwen zeggen: 'Nee' tegen zijn liefde. En de honderdste zegt: 'Ja'. Een Don Juan durft in ieder geval risico te lopen en weet teleurstellingen te incasseren. Bij 'verliefdheid' is dat belangrijk. En als de liefde niet wordt beantwoord...? In dit geval heeft de vakantievriend dan grote pech. Hij loopt jouw liefde mis, de warmte en aandacht van een goede vrouw als jij... beste C!

Ik wens je alle kracht, sterkte, positiviteit en veel liefde op je levenspad toe.

Met vriendelijke groeten,
Jan C. van der Heide