Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Ik schrijf je deze brief in grote wanhoop. Ik ben een vrouw van 20 jaar en in verwachting. Ik ben zwanger van een man die met mij en het kind niets te maken wil hebben. Ik studeer en heb geen geld. Wat moet ik doen en weet het niet meer. Heb je raad voor me. Het kind wel of niet laten komen? Ethisch kan ik eigenlijk geen abortus laten doen, ik weet nu al dat ik later grote problemen met mijn geweten krijg. Heb je raad voor me? Ik begrijp best dat het een ongebruikelijke vraag is. Ik ken je niet en heb alleen boeken en artikelen van je gelezen. Maar je kan je misschien daardoor indenken hoe radeloos ik ben dat ik je schrijf. Van mijn familie hoef ik geen hulp of emotionele ondersteuning te verwachten. Ik zal op een muur van onbegrip stuiten. Wil je me iets schrijven waar ik steun aan kan hebben en kracht uit kan putten.Met vriendelijke groeten,

Hartelijke groeten, K. V. te H.

Antwoord

Beste K.,

In de emotionele situatie waarin je verkeert heb je vergeten je adres in de brief aan mij te zetten. Alleen je woonplaats. Normaal gesproken zou ik deze brief namelijk niet in een rubriek plaatsen. Ik zou je opbellen of naar je privé-adres een persoonlijke brief schrijven. Je brief, het thema ligt naar mijn inzicht te gevoelig voor openbare behandeling. Toch heb ik gemeend je brief te moeten plaatsen, het gaat over een 'moeder en kind'. Het meest kostbare wat er in de wereld bestaat. Ik hoop dat je Paraview leest en je nader contact met me zal opnemen.Voordat ik wat nader op je brief inga. Allereerst ik ben geen evangelist, zedenpreker en heb de wijsheid niet in pacht.

De door jou weergegeven problematiek, het wèl of niét afbreken van een zwangerschap ligt zeer subtiel en uiterst breekbaar. In mijn praktijk heb ik al vele cliënten gesproken die min of meer 'onverwachts' in verwachting waren geraakt. De verwarring die dat kan geven. De redenen zijn legio: omdat de verwekker niets met het kind te maken wil hebben. Iemand studeert, op een kamer woont, geen of vrijwel geen inkomen heeft. Emotioneel er nog niet aan toe is om een kind te krijgen of op te voeden. Er zijn talloze redenen die de doorslag geven wèl of géén abortus. Om duidelijk aan te geven waar ik sta? Zeker in het volgende geval. Een aantal jaren geleden kwam een vrouw bij me. Ze was in verwachting en dacht niet voor het kind te kunnen zorgen. De partner wilde niet met haar samenwonen of trouwen en vond zijn studie, baan, carrière belangrijker.

Door een innerlijke verwarring overwoog ze abortus en kwam vooraf toch nog even met me praten. De vrouw weifelde, twijfelde en 'hinkte op twee gedachten'. Ik stelde toen spontaan voor: 'Als je het kind nu gewoon krijgt..., breng het dan maar hier dan zal ik er wel voor zorgen'. Door de opmerking keek ze me met grote ogen aan en ik 'zag' haar bijna denken: 'Ja maar het is mijn kind..., afblijven...'. Ik dacht toen al, dat gaat wel goed. Inderdaad ze kreeg rond de negen maanden later een zoontje. Ieder jaar krijg ik op de verjaardag van het kereltje een kaartje. Deze vrouw is helemaal dol op haar zoontje en het is allemaal goed gekomen. Alhoewel ik mij best bewust ben van de ongebruikelijke opmerking voor een therapeut: 'Dan verzorg ik het wel'. Maar het zinnetje flapte er uit... Zo gaat het soms in het leven.

Een kind werd geboren en heeft een lieve moeder gekregen. Een moeder met een gouden hart. Misschien wordt het kereltje wel een tweede Einstein, Martin Luther King. Eén ding is zeker deze moeder en kind werd een zeer liefdevol koppeltje, dankzij een spontane opmerking. Kleine zinnetjes, een enkel woordje kunnen soms een diepe invloed hebben. Vrouwen die het -in wezen- zeer eenzame besluit nemen wel of geen abortus? Laat ik het zo zeggen. In mijn praktijk heb ik al vele vrouwen gezien die ergens in het verleden een abortus hebben ondergaan. En daar vele jaren later grote emotionele problemen door hebben gekregen. Ik zou niet graag de tranen tellen die gevloeid zijn door hun verdriet. Het is een onderwerp dat in z'n algemeenheid in feite onbespreekbaar is, veel te weinig aandacht krijgt en minimaal begrip voor is: het 'post-abortus-syndroom'. Vergeving aan het 'kindje' vragen is dan heel belangrijk.

Net zoals in Japan. Daar hebben ze een nationale abortusdag. Een herdenkingsdag om aan kinderen vergeving te vragen die niet werden geboren... Op deze plaats wil ik er verder niet al te diep op ingaan. Beste K. je schrijft in je brief: 'Ethisch kan ik eigenlijk geen abortus, ik weet nu al dat ik later grote problemen met mijn geweten krijg'. Enigszins wanhopige K. ik houd in de regel niet zo van adviezen, maar als ik je in deze een advies mag geven lees dat ene aangehaalde zinnetje uit je brief bewust. En herlees het! Net zo vaak als het nodig is. Denk intussen goed aan je zelf. En als je goed aan je zelf denkt, je gevoelens, dan zal je automatisch ook het goede kiezen voor een kindje.

Bedenk in Nederland wonen 15.5 miljoen mensen. Ooit zijn het kinderen geweest en ze zijn allemaal groot geworden. Het klinkt wat banaal en basaal, maar het is een stukje realiteit. Als je zo nadrukkelijk en bewust praat over 'je geweten'. Kan je beter niet tegen je geweten in gaan. Bel me, dan kunnen we verder persoonlijk nog verder praten.

Zo lang wens ik je alle kracht, sterkte en wijsheid toe.

Met vriendelijke groeten,
Jan C. van der Heide