Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Ik ben op een dood punt beland, weet niet meer hoe ik verder moet. Ik moet verder voor mijn kinderen. Ik ben hun enige houvast. Ik was zeven jaar gescheiden en had het redelijk goed. De kinderen zijn altijd bij mij, zien hun vader nauwelijks. We hebben al die jaren van een bijstandsuitkering geleefd maar dat was geen probleem. Luxe is voor mij niet belangrijk. Maar toch miste ik iets, een maatje, een kameraad, een partner.

In april 1991 ontmoet ik een Roemeen en hij bezat alles wat ik in een partner zocht (dacht ik). Ik werd verliefd en zag niet meer wat er gebeurde. Hij spiegelde de hemel voor mij af en ik ging mee in zijn dromen. Hij wilde trouwen maar moest toen plotseling terug (kreeg geen asiel). In augustus ben ik naar Roemenië gegaan om hem beter te leren kennen want in de drie maanden dat hij weg was ben ik toch wel gaan twijfelen.

Ik schreef hem nog dat ik zeker nog niet wilde trouwen. Ik ging naar Roemenië en voelde me daar een prinses en trouwde met hem (heb me laten overhalen). Ik ging alleen terug naar Nederland want hij moest op een visum wachten. Na acht maanden kwam hij eindelijk hier. Ik had al een tijd rare gevoelens over mijn trouwen en spijt dat ik het gedaan had. Wat ik vreesde gebeurde, toen ik hem op Schiphol zag staan, knapte er iets in me. Ik voelde niets meer voor hem.

Was ons karma klaar, nu op dit moment, hoe moest dit nu verder? Ik kon hem nu toch niet laten staan dus besloot ik er maar het beste van te maken. We gingen naar huis en vierde dat hij "thuis" was. De dagen, weken die volgden werden steeds moeilijker. Hij liet me geen minuut alleen en was vreselijk wantrouwig. Dit was niet de man waar ik verliefd op was geweest, die al mijn ideeën deelde. Hij was heel anders, ik was heel anders, het was een nachtmerrie. Ik kreeg ook steeds meer bevestiging wat ik allang voelde, namelijk dat hij alleen met mij getrouwd was om een verblijfsvergunning. Hij wilde wel een gezin maar op zijn voorwaarden en voor hoe lang? Drie jaar?

De kinderen leden er ook erg onder en zeiden steeds als hij wegging "komt hij nu niet meer terug, mama?".

We hoopten het, maar natuurlijk kwam hij terug. Na drie maanden heb ik gezegd dat het niet ging en hem gevraagd te vertrekken. We gingen eraan kapot en hij wilde niet vertrekken want hij moest drie jaar getrouwd geweest zijn voor hij zijn vergunning kreeg. Hij wist precies hoe het allemaal moest om hier te kunnen blijven. Hij wilde zelfs een briefje tekenen na drie jaar dat hij het gedaan had voor dat papiertje. Maar dat wij eraan kapot gingen dat ik me vreselijk misbruikt voelde interesseerde hem niet. Hij kon niet anders zei hij want hij had geen leven in Roemenië.

Na nog een half jaar heb ik hem buiten gezet met al zijn spullen en hij ging meteen naar een andere vrouw die hij kort tevoren ergens ontmoet had (of misschien al lang tevoren).

Ik dacht toen hij weg was dat het ergste voorbij was, maar toen kwamen de emoties los en ik voelde me zo gekwetst zo misbruikt dat ik dood wilde (maar ik weet dat zelfmoord geen oplossing is want je krijgt het dan toch terug in je volgend leven!) Ik kon met niemand erover praten want niemand begreep het. Hoe ik zo stom geweest kon zijn, waarom heb ik niet geluisterd naar vrienden, de vreemdelingenpolitie die van te voren zeiden dat hij een spelletje speelde. Ik vertrouwde niemand meer, had geen geld meer (al mijn spaargeld had ik aan hem uitgegeven) had een telefoonschuld (van naar Roemenië bellen) maar het ergste was dat ik me zo ontzettend eenzaam, gebruikt en afgedankt voelde, alsof ik een ding was en geen mens met gevoelens.

Via vrienden kwam ik bij een chachra-therapeut en met haar heb ik enorm veel gepraat, gevisualiseerd en gemediteerd, zodat ik door de moeilijkste periode heen ben gekomen. Zij heeft mij in laten zien dat ik er heel veel van heb geleerd. Al kan ik nog niet zeggen dat ik blij ben dat ik dit mee heb mogen maken.

Ik had voor ik hem leerde kennen al een paar maal contact gehad met mijn overleden vader en wist dat hij één van mijn begeleiders was geworden. Ik heb het gevoel dat hij ons bij elkaar gebracht heeft, maar waarom was dit nu nodig?

Soms weet ik ook niet of ik met mijn vader praat of ik het me allemaal maar verbeeld? Het is wel zo dat ik weinig verdriet heb gehad toen hij stierf omdat ik me meteen meer als voorheen met hem verbonden voelde.

Soms denk ik dat ik echt gek word!

Ik wil nu alleen blijven met de kinderen nooit meer verliefd worden. Gewoon een rustig leven met z'n drieën. Maar hoe, moet ik gaan werken, graag zou ik gaan studeren, homeopathie of iriscopie. Maar dat kost geld en tijd. Ik heb te weinig diploma's om een goede baan te kunnen krijgen en geen geld voor studies. Het is zo hopeloos en ik heb het gevoel dat ik steeds dieper wegzak in die put. Ik probeer met alle macht eruit te klimmen maar hij is zo diep en ik ben zo moe.

Hoe kom ik hieruit?

Sorry voor de lange brief maar ik kon het niet korter opschrijven.

Veel liefs .

M. v. T. te R.

Antwoord

Beste M.,

Je schrijft "Soms denk ik dat ik echt gek word"... dat denk ik ook weleens en het is nog steeds niet gebeurd volgens mezelf tenminste... Met andere woorden altijd rustig blijven en de zaken op een rijtje zetten.

Allereerst lees je brief die je hebt geschreven nog eens kalm en zoveel mogelijk ontspannen door!

De feiten heb je helder en duidelijk geformuleerd, op zich zelf bepaald geen gezellige gegevens. Met je gevoelens is gesold, je liefde is door een derde gereduceerd tot een "boterbriefje" om een verblijfsvergunning te bemachtigen. Vanaf deze plaats lijd ik tot op zekere hoogte met je mee.

Een vrouw die al veel leed in haar leven heeft ondervonden wil een nieuw leven opbouwen met een persoon uit Roemenië, ze trouwt en komt letterlijk en figuurlijk van een koude kermis thuis.

Stel je eens voor dat je tot in het bejaardenhuis verplicht zou worden met deze man te leven...? Hoe zou je bestaan er dan uitzien? Je kinderen, kleinkinderen en misschien wel je achterklein-kinderen onder de relatie lijden?

Of heeft het "boterbriefje" waarin je nu desgewenst de aardappelschillen kunt verpakken je ongekend wijze lessen geleerd? Het klinkt misschien heel erg onbegrijpelijk, maar heb je de zegeningen weleens geteld die je hebt opgedaan door deze uiterst pijnlijke ervaring? Leefde je ondanks de bijstand -een leven gespeend van iedere vorm eigentijdse luxe- in een soort droomwereld? Was je voor je verliefdheid ook al bezig met meditatie, visualiseren, chachra's? Of kwam je na je liefdesdebâcle op het bestaan van bovengenoemde grootheden als gevoels-, spirituele-, zelfontwikkeling, intuïtie e.d.?

Na je liefdeservaring ben je in ieder geval wel nieuwe wegen gaan bewandelen, je gang naar de chakra-therapeut. Misschien was dat wel de bedoeling van de ontmoeting met de Roemeen? En anders had je ons nooit je brief geschreven, waardoor nu wellicht andere vrouwen worden gewaarschuwd.

Lieve mannen uit derde wereld, oostbloklanden in uiterste nood willen graag naar het westen komen om in vrijheid te leven. Vrouwen als M. wees zeer voorzichtig met je liefde en het ondertekenen van een boterbriefje. Voor je het weet zit je in een situatie als voornoemde briefschrijfster. Zonder te willen generaliseren. Er kunnen natuurlijk prachtige liefdes opbloeien tussen Nederlandse vrouwen en buitenlandse mannen. Maar als het om een verblijfsvergunning gaat gelieven de vrouwen zeer waakzaam tewerk te gaan. Allereerst hun intuïtie aanscherpen en de vlinders in de buik temmen, uit de droomwereld stappen en je zelf en de eventuele toekomstige partner verhelderende vragen stellen.

Met karma, je tweelingziel ontmoeten komt een mens niet ver in het aardse tranendal. Uitglijden op een vettig boterbriefje kan bijna de bedoeling niet zijn, door spits en nuchter te denken kan men zijn of haar karma een handje helpen om tot een positieve oplossing te komen.

En beste M. ik denk dat je vader alleen maar trots op zijn dochter kan zijn. Ze heeft het roer van haar leven krachtig in eigen hand genomen, ze heeft bewust het roer omgegooid en bepaalt nu verder zelf de koers. Misschien was dat de bedoeling wel van je begeleider, je vader? Het komen tot een bewustwordingsproces onder moeilijke en zware omstandigheden!

Met vriendelijke groeten,

Jan C. van der Heide