Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Ik ben een vrouw van 32 jaar. Heb een dochtertje van 10. Mijn man is vijf jaar geleden overleden. Een schat van een man, we hielden zo van elkaar. Mijn dochter was ook dol op d'r vader en noemde hem altijd 'papie'. U zult begrijpen ik, wij, hebben nog altijd verdriet. Ik zit nu met een groot probleem. Mijn dochtertje wil niet op haar eigen kamer slapen omdat ze in haar slaapkamer steeds de geestverschijning van haar vader ziet. Ze ligt nu al twee jaar naast mij in bed. Dat kan toch niet zo door duren. Ik weet van deze onderwerpen heel weinig af. Ik merk of zie niets in het kamertje van mijn dochter. Toch blijft ze er bij, ze ziet haar vader. Ik weet echt niet wat ik er aan moet doen. Denkt u dat mijn dochtertje de geest van haar vader ziet? Kan dat? Misschien kunt u mij helpen of een tip geven?

Hartelijke groeten, T. E. te V.

Antwoord

Beste T.,

Op je vraag over de vaderlijke geestverschijning: 'Kan dat?' Is moeilijk het antwoord: 'Ja of nee' te geven. Het behoeft enige toelichting. In alle landen van de wereld zien mensen 'verschijningen' van overleden personen. We zitten met één groot probleem. De waarnemingen zijn niet meet- of weegbaar. Het valt op zich zelf niet te bewijzen. Net zo als de discipelen 'het' niet konden bewijzen toen Jezus aan hen 'verscheen'.Een orthodoxe opgeleide psychiater zal mogelijk de diagnose 'hallucineren' vaststellen als een patiënt zijn overleden vader, moeder, tante ziet. Het grappige ervan is, die psychiater kan wel vaststellen 'hallucineren' maar in feite 'weet' hij het zèlf ook niet! Het enige raadzame wat je in een dergelijk geval kunt doen is, de 'waarnemer' serieus nemen.

In het geval van je dochtertje ervan uitgaan dat ze de 'geestverschijning' van haar vader ziet. Waarom zou ze die niet kunnen zien? Op twee sporen de zaak bij het kind bespreekbaar maken, namelijk in paranormale en psychologische zin.Stel dat je dochtertje in mijn praktijk zou komen? Ik zou heel rustig met haar praten. Alles laten vertellen. Hoe de verschijning van pappa eruit ziet. Alle details die ze maar wil vertellen. En ondertussen zit ik begrijpend en met lichte nadruk 'ja te knikken'. En als ze dan bijna helemaal uit verteld is zou ik haar de volgende vraag stellen: "Je hebt het allemaal heel goed gezegd. Maar weet je ik begrijp één ding nog niet helemaal zo goed... Jij had zo'n aardige pappa. Hij was voor jou en mamma altijd een heel lieve man en pappa... Zou je mij eens kunnen uitleggen als zo'n aardige vader nu in de slaapkamer van zijn dochter staat waarom het kind dan bang is?

Ik begrijp best dat het wat vreemd voor je is want pappa heeft een beetje andere kleren aan... Maar goed, zo'n aardige vader is toch gaaf... Tof! Dat 'PAPIE' vanuit de hemel naar zijn dochter komt... Of hoe vind je dat? En hoe zie jij dat...?". Hier zou ik haar de nodige bedenktijd geven en ondertussen vervolgen met: "Ik heb van een kind wel eens gehoord, mijn pappa is dood nu heb ik een 'lichtpappa'. Hoe zit dat bij jou...?"We zouden vast een fijn gesprek krijgen over de verschijning. Ik zou ook aan haar vragen: "Als je vader bij je in de kamer is, wat zou je tegen hem willen zeggen? Laat maar eens horen hoe dat klinkt...". Tijdens het communiceren zal de angst van het kind afnemen... De scherpe kantjes van angst eraf halen. Het kind initiatief laten nemen door vragen te stellen en geen 'slachtoffer' te laten worden van een mogelijke verschijning.

Misschien is het ook een idee om een aantal avonden samen in de slaapkamer van je dochtertje te overnachten. En de volgende morgen alles bespreken wat je dochter heeft gedroomd of 'gezien'. Of dat je vooraf afspreekt dat ze je mag wakker maken als ze de verschijning van haar vader ziet. Meteen 'heet van de naald' er geruststellend en begrijpend over praten. Kortom de zaak op harmonische wijze bespreekbaar maken. Meevoelen en inleven, ondertussen als moeder je nuchtere verstand erbij houden. Let vooral ook op je stem. Altijd rustig en kalmerend praten tegen een kind. Het zijn gevoelsmatige signalen die een kind haarscherp oppakt. En doe het verder allemaal zoals je moederhart het ingeeft. Wie zou het beter weten dan de moeder. De vrouw die haar kind negen maanden onder haar hart heeft gedragen.

Wijsheid, kracht en positiviteit toegewenst.

Met vriendelijke groeten,
Jan C. van der Heide