Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Ik heb vaak het gevoel, voor mij hoeft het niet meer. Ik heb zoveel in mijn leven meegemaakt. Verdriet, wanhoop, teleurstellingen. Mijn man is vorig jaar met Pasen overleden, ons enige kind is drie en een half jaar eerder heengegaan. Net in de puberteit, veertien jaar oud door een bromfietsongeval. Ik heb alleen nog een zuster en een neefje en nichtje in Australië, verder geen familie meer. Ik denk regelmatig wat doe ik bier nog? Wat is de zin van mijn leven? Kan je mij een beetje hoop voor de toekomst geven? Als ik aan de toekomst denk word ik bang. Je begrijpt ik ben depressief en gebruik daar ook middelen voor. Wat moet ik? Ik weet het niet meer … Jan wat is je gevoel..?

Hartelijke groeten, A.T. te L

Antwoord

Beste A.,

Je vraagt aan mij wat 'mijn gevoel is?' Verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt. Eerst je kind overleden en daarna je man. Woorden schieten tekort om je te troosten. Zoiets is een gruwel op aarde ... Ik weet eigenlijk niet precies wat ik je moet schrijven. Alle woorden zijn schraal, niet toereikend. Net zoals mijn woorden tekort schoten toen de vrouw in mijn praktijk kwam en vertelde: “In één jaar tijd heb ik vier familieleden verloren. Door hartstilstand overleed mijn man, mijn zoon is verongelukt. Mijn schoonvader en eigen moeder overleden”.Ik kan alleen maar de woorden doorgeven van voorgaande vrouw: 'Ik ben ontroostbaar, word door verdriet verscheurd van binnen. Ik wil verder, maar weet niet hoe ... ?'.Jullie zijn beiden 'slachtoffers' van het leven. Ondergedompeld in verdriet. Hoe je leven weer voort te zetten? Om te beginnen je tranen, verdriet nooit onderdrukken! Heb respect voor je verdriet en je tranen heb je niet voor niets gekregen. Praat tegen een ander zo veel mogelijk over het verlies. Uiten is ontzettend belangrijk!

In een dergelijke levensperiode is het vaak van belang om je op praktische zaken te richten. Ik ken mensen die hun hele huis gaan schoonmaken, muren schilderen, behangen, kasten opruimen, de keuken een extra beurt geven. In beweging komen en je aan 'tastbare' zaken vasthouden, je zelf een taak opleggen. De regels staan hier erg makkelijk. Om het te doen moet eens mens vaak veel in zich zelf overwinnen. Maar uiteindelijk 'werkt' het om een periode door te komen. 'Rouwen' heeft tijd nodig, veel tijd! Niemand kan tegen een ander zeggen wanneer het verdriet over zou moeten zijn. Rouw en verdriet is een zeer persoonlijke zaak!Beste A. je vraagt mij of ik je een lichtpuntje kan aanreiken voor de toekomst? Ik heb je brief 'gevoeld'. Volgens mij ga jij in de toekomst veel voor ouderen betekenen. Werken bij bejaarden. De mensen zullen van je houden en het zal een belangrijke levensvervulling voor je worden. Paragnosten 'weten' dingen nooit zeker. Maar volgens mij ben je erg sociaal en ligt er heel duidelijk een taak bij oudere mensen op je te wachten. Je hebt je telefoonnummer er niet bij geschreven. Je kan mij natuurlijk altijd bellen om nog eens diepgaander over alles te praten. Heel veel strekte en kracht toegewenst,

Met vriendelijke groeten,
Jan C. van der Heide