Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Ik heb een vraag voor je waar ik zelf niet uit kom. Ruim 2 jaar geleden heb ik een kat uit het asiel gehaald nadat mijn vorige kat helaas aan leukemie was overleden. Ik vond het moeilijk om een keuze te maken (wilde ze het liefst allemaal meenemen!), maar heb uiteindelijk voor een grijze 3-jarige poes gekozen. Ik heb haar Nitti genoemd. In het begin moest ze erg wennen en eigenlijk is ze altijd een beetje bang gebleven. Ze wilde wel graag aangehaald worden, maar op schoot zitten wilde ze maar af en toe en ook niet te lang. Dat was het enige wat ik jammer vond, dat ze geen echte schootkat was (wat mijn vorige kat juist wel was).

Helaas is ze veel te vroeg overleden, eind februari vond de buurvrouw haar dood naast ons huis. Er was niets aan haar te zien, geen bloed of zo en waaraan ze is overleden is niet duidelijk, vergiftiging, een ziekte of toch een ongeluk? Ik was erg overstuur, ik had haar op een paar weken na nog maar 2 jaar. Mijn vraag is of katten kunnen aanvoelen of ze doodgaan. Je hoort weleens dat katten als ze doodgaan wegkruipen. Wat ik namelijk achteraf zo raar vind is dat ze eerst weinig op schoot wilde, nooit lang en altijd alleen als ik in de voorkamer zat. De laatste week of 2 weken voor haar dood wilde ze alleen maar op schoot en niet alleen als ik in de voorkamer zat, maar ook in de achterkamer of als ik achter mij computer zat. Ik dacht dat ze zich misschien nu pas echt thuis voelde bij ons (dat heeft dan wel 2 jaar geduurd), maar nu denk ik dat ze misschien wist dat haar tijd was gekomen en dat ze nog wilde genieten van de tijd dat ze bij ons was. Ook had ik het idee dat ik haar de eerste weken na haar dood nog hoorde miauwen terwijl ik dacht ‘dat kan niet, ze is dood’. Kan dit of heb ik een levendige fantasie? Ik mis haar nog steeds (het wordt wel minder natuurlijk) en ik ben van plan om binnenkort weer een kat uit het asiel te halen, want ik ben nou eenmaal erg gek op katten.

Alvast bedankt voor je antwoord en veel succes met je werk. 

Hartelijke groeten,

J. K. te D.

Antwoord

Beste J.,

Heel verdrietig van je kat. Gelukkig heeft het beestje in haar leventje nog jouw warmte en liefde mogen ervaren. Altijd erg ellendig het overlijden van je diervriend(in). Katten, honden, paarden zijn zeer metafysisch ingesteld. Door hun ‘instinct’ voelen ze de dingen... Hun naderende dood, ze kruipen dan vaak weg in een stil hoekje. De laatste weken van haar leventje zocht ze jouw koestering. Dieren voelen de warmte en het troostende van iemand.

Dieren zijn uiterst paranormaal. Mijn vrouw en ik hadden vroeger een Duitse Herder, Bop. Hij was een betere ‘paragnost’ dan zijn baas. Als er iemand voor het eerst op bezoek kwam hoefde ik alleen maar naar onze hond te kijken. En wist dan wat ik voor vlees in de kuip had. Als Bop’s nekharen overeind gingen staan moest ik oppassen en was er ‘iets’ met de bezoeker. Bop had altijd gelijk...

Mijn vrouw hoefde alleen maar te kijken naar onze Duitse Herder en dan wist ze dat ik exact tien minuten later thuis zou komen. Bop ging namelijk steevast tien minuten voor mijn thuiskomst op de bank zitten, kop op de leuning naar buiten kijken... Dieren voelen, horen, zien zoveel meer dan wij mensen. Denk maar aan het hondenfluitje, wij mensen horen niets, maar de hond...

Ik heb met iemand gesproken die zijn overleden lievelingspaard nog steeds in de stal ziet staan, snuivend en hinnikend.

Ik zou niet graag de keren tellen dat baasjes of bazinnetjes mij vertelden over het miauwen en blaffen van hun kat of hond. Terwijl de dieren allang overleden waren... Of dat de hond nog aan de deur krabbelde... en andere bezoekers dat ook hoorden.

Ach, er zijn zoveel dingen die wij mensen niet weten. Wat wel of niet kan. Waar gaat het bewustzijn van een dier heen na de dood? Zouden al die mensen een grote fantasie hebben die hun dode huisdieren nog horen of zien? Ik beschouw het blaffen, miauwen als een groet van zo’n overleden beestje aan zijn baasje of bazinnetje. Dus een soort geschenk uit ‘De Sfeer’!

Laatst vroeg een vrouw: ‘Mag ik u iets raars vragen?’ Ik antwoordde: ‘Beste mevrouw ik ken geen rare vragen, maar wel rare antwoorden’. Ze vertelde het volgende: ‘Ik ben veertig jaar getrouwd geweest. Mijn man is plotseling overleden. Nu heb ik al twee keer zijn verschijning naast mijn bed gezien’. Hier zweeg de vrouw. En ik informeerde: ‘Wanneer gaat u nu de rare vraag stellen?’. Ze keek me bijna blij aan en vroeg: ‘Dus u denkt niet dat ik gek ben?’ Ik zei: ‘Mevrouw natuurlijk bent u niet gek en u bent ook niet gek geworden. U heeft gewoon de verschijning van uw man gezien. Hij groet u, de vrouw van wie hij intens hield, vanuit de sferen...’.

De vrouw nam gerustgesteld en gelukkig afscheid van mij. Als zij bij een orthodoxe opgeleide psychiater was terecht gekomen had ze rustgevende medicijnen voorgeschreven gekregen. In de trant van: ‘Mevrouwtje hallucineert, mevrouwtje kan de plotselinge dood van echtgenoot niet verwerken’. Terwijl die psychiater net zoveel weet over dood, sterven en hiernamaals als wij met z’n allen bij elkaar. Waarom zou een overleden echtgenoot niet kunnen verschijnen bij zijn geliefde en doodnormale vrouw? Hetzelfde geldt voor onze lieve en beste kameraden, de huisdieren. 

Beste J. hopelijk word je volgende poes 25 jaar. En als het korter mocht zijn? Dat poesje krijgt in ieder geval een geweldig bazinnetje. 

Sterkte en hartelijke groetjes, 

Jan C. van der Heide
Hypnotherapeut en paragnost