Jan C. van der Heide

Beste Jan, 

Begin dit jaar is mijn broertje van dertien omgekomen bij een auto-ongeluk. Hij reed op de fiets en was op slag dood. Nu hebben er in de kerstvakantie en vlak daarvoor een aantal dingen plaatsgevonden waarvan mijn moeder en ik niet konden geloven dat het toeval is geweest.

Mijn broertje had namelijk een beige broek, die hij weken lang niet aan had. En juist op kerstmis en oud- en nieuwjaar, en de eerste dag van school wél aan had. Alsof hij er netjes uit wilde zien bij zijn dood (dachten wij).

Verder hebben we thuis (met z'n zessen) een aantal weken terug naar onze handlijnen gekeken en wel speciaal naar die waaraan je kunt zien of je lang zult leven. Mijn broertje had maar een heel korte lijn. We hebben daar thuis verder niet over gepraat. Maar achteraf...

Ook moest mijn broertje naar een kerstviering op school. Hij zat op een vrij strenge protestantse school, hoewel wij thuis niet zo gelovig zijn en wilde dus niet naar die viering toe. Van mijn ouders hoefde hij dan ook niet op voorwaarde dat ze samen een aantal gesprekken over God en het geloof zouden hebben. Dat hadden ze nog nooit eerder gedaan en als ze het niet gedaan hadden dan hadden we bij de uitvaart niets over zijn visie op het geloof kunnen weten.

Zijn klassenleraar vertelde later dat hij de middag op de dag voor het ongeluk, een aantal malen had gebeld om door te geven dat hij het eerste uur vrij had. Wij waren niet thuis en de docent had de moed al opgegeven tot hij 's avonds een gevoel kreeg dat hij toch moest bellen. Anders was het misschien niet gebeurd. Ook speelden mijn moeder, broertje en ik in de vakantie het spel "Levensweg", wat we al erg lang niet meer hadden gespeeld. Mijn moeder en ik kregen steeds meer kinderen in het spel maar mijn broertje niet.

Ook had hij pas een nieuwe fiets bij de politie gekocht. Hij vond hem niet mooi en was eigenlijk niet tevreden. Normaal zeggen mijn ouders dan: 'Toe maar jongen we zoeken wel verder', maar nu niet, alsof hij hem toch niet lang zou hebben.

Ik zelf ben altijd erg vrolijk en spraakzaam, maar de dag voor het ongeluk, spookte alsmaar een bericht van de politie door mijn hoofd, dat elke dag plusminus vijf mensen thuis weggaan en niet meer thuis komen. Een bericht dat je normaal links laat liggen, maar nu niet. Verder was ik de hele dag erg stil, zonder er een rede toe te hebben.

Mijn broertje heeft de laatste dag van zijn leven uitbundig, vrolijk, gierend van de pret doorgebracht. Alsof hij van zijn laatste dag nog een feest wilde maken. Er zijn zo nog meer dingen gebeurd.

Dat alles kon geen toeval zijn dacht ik en ik hoop dat je mij kunt helpen het uit te leggen. 

Alvast heel erg bedankt, 

F.O. te O.

Antwoord:

Beste F.,

Heel verdrietig het plotselinge overlijden van je broertje..., gecondoleerd met dit grote verlies.

Zoals je al in je brief aangeeft zijn er "bijzondere dingen" aan zijn dood vooraf gegaan. De opmerkelijke punten: De beige broek, het "Levensspel", de korte levenslijn, het telefoontje van de docent, het praten over God, je treurige gevoel, de fiets en al die andere "gebeurtenissen". Ik geloof dat het geen "toeval" is. Ik verklaar het zo: op onbewust niveau kan iemand veel meer registreren dan met 'het bewuste'. Jij, je moeder, de docent en broertje "voelde wellicht iets", zonder het bewust te kunnen verklaren. Denk maar aan de zinnen die je schreef: 'ik ben altijd erg vrolijk en spraakzaam. De dag voor het ongeluk was ik erg stil zonder er een rede toe te hebben'. Je gevoel, intuïtie "begreep" waarschijnlijk al meer dan je denkvermogen, maar "wat" er zou gebeuren daarvan was je je niet bewust. Het is maar goed dat we niet alles van te voren weten, het is een bescherming van de menselijke geest.

Je schrijft: 'Er zijn zo nog meer dingen gebeurd', je vermeldt deze feiten niet in je brief. Misschien zou je voor je zelf die "dingen" toch op een rijtje kunnen zetten. En je zal tot de alom omvattende mening komen: "toeval bestaat niet". En wie, wat en hoe "het toeval" precies werkt of bestuurt? Dat weet geen mens zeker..., we kunnen het misschien alleen aanvaarden dat het zo is, zonder een sluitende verklaring.

Ik wens je veel kracht toe om het diepe verdriet te verwerken.

Met vriendelijke groeten,

Jan C. van der Heide
hypnotherapeut en paragnost