Jan C. van der Heide

Beste lezer(es),

Reeds jaren zit ik in het ‘therapeutische veld’. Ontvang talloze brieven en mails. Wat de laatste tijd zorgelijk is, ik krijg steeds meer brieven van mensen die ‘het niet meer zien zitten’, ‘er uit willen stappen’. Een zeer droevig en alarmerend verschijnsel. Ik denk altijd bij me zelf, al die briefschrijvers hebben mogelijk ouders, zusters, broers, tantes, andere familieleden, vrienden, kennissen en buren. Laten we elkaar in 2003 warme aandacht en liefde geven. De volgende wanhoopsbrieven tonen aan dat het echt hard nodig is.

Vraag:

Beste Jan,

Ik ben een vrouw van 24 jaar. Alles is mislukt, mijn relatie is op de klippen gelopen. Na 5 jaar bij de zelfde werkgever ben ik ontslagen, ik heb geen werk. Ik voel me helemaal afgedankt door de maatschappij. Bij mijn familie hoef ik ook niet aan te komen met mijn ellende. Vaak overweeg ik maar om ‘uit te stappen’. Maar durf niet zo goed omdat ik bang ben dat ik dan naar de hel ga, in de lage sferen terecht kom. Weet jij hoe het zit met de andere kant als iemand uitstapt? Misschien weet jij hoe die soort dingen hier boven zijn. Wil je me jouw visie erover schrijven.

Hartelijke groeten,

T.R. te L.

Antwoord

Beste T.,

Je bent een vrouw van 24 lentes jong en geen oude of hoogbejaarde dame. Dus wie zegt dat er op jouw toekomstige levensweg geen geluk, liefde en warmte in het verschiet zou liggen? Als je zou ‘uitstappen’ zal je dat nooit volgens aardse maatstaven ‘weten’. Bedenk! Met het leven stoppen kan je maar 1x doen! Er is geen weg terug na een dergelijke noodlottige daad.

Hoe ‘de sferen’ denken over zelfmoord? Talloze geloofsbespiegelingen laten hun licht schijnen over dit onderwerp. Er bestaat bijvoorbeeld een spirituele theorie dat een zelfmoordenaar het nog eens mag overdoen maar dan als bedelaar met een handicap in een volgend leven. Welke geloofstheorie je ook op het zelfdodingonderwerp loslaat, er zal in alles een kern van waarheid zitten. Ik kan dat allemaal gaan zitten opschrijven. Veel beter is als je een afspraak maakt, als je dat wilt, aan de praktijk. Dan praten we van ‘mens-tot-mens’ met elkaar. Het kost je niets. De enige ‘betaling’ die ik vraag is dat je t.z.t. een postzegel koopt voor een kerstkaart die je over tien jaar naar me toestuurt.

Wees alsjeblieft zuinig op je ziel! Bel me, misschien kan ik je een duwtje op je LEVENSweg geven. Een pad van leven waar je een lieve man kunt ontmoeten, je kinderen van de toekomst in de armen kunt sluiten, kortom geluk en liefde kan omarmen!

Alle spirituele kracht toegewenst en we horen van elkaar….

Hartelijke groeten,

Jan C. van der Heide
hypnotherapeut en paragnost

Vraag

Beste Jan,

Ik ben J. en 21 jaar. Ik had vroeger leuke hobby’s en werk wat ik met plezier deed. Na het overlijden van mijn moeder ben ik erg depressief geworden. Ik had een hele sterke band met haar. Mensen zijn tegen mij wel erg aardig, ik heb best goede vrienden. Mijn vader probeert me ook op te vangen. Maar het lijkt net of alles niet meer zo tot me doordringt. Ik probeer er voor te vechten toch weer een gevoel te krijgen dat ik in het leven sta. Maar ik heb een gevoel, waarom doe ik het allemaal nog. Het gemis is zo groot. Als ik er niet meer ben krijg ik misschien rust en heb van binnen geen pijn meer? Maar ik zou iedereen daar erg veel verdriet mee doen. Ik voel me vaak zo wanhopig en radeloos. Dat gevoel zit allemaal van binnen, het lijkt wel vast in me te zitten. Hoe zou je mij weer een beetje moed kunnen geven? Zou je me willen antwoorden. 

Ik zie er naar uit. 

Hartelijke groeten, 

J.M. te H. 

Antwoord 

Beste J., 

Gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Vreselijk om dat in je jonge leven mee te maken. Bij een dergelijk verlies zijn er in wezen en eigenlijk geen woorden voor om te troosten. Als ik je brief goed lees, sluit je je een beetje op met je verdriet. Rouwen betekent je gevoel uiten, praten over wat je van binnen voelt. De enige manier om je een beetje beter te gaan voelen. Duizend en één keer zeggen hoe erg je het vindt dat je moeder is overleden. Hoeveel je van haar hield (en houdt). Het noemen van alle liefde die je van haar hebt gehad. Herinneringen ophalen. Wat ze zei, wat ze deed. Alles noemen. Het gaat om praten en uiten… uiten en praten!

Gelukkig heb je een goede vader die jou probeert op te vangen. Ik kan me voorstellen dat je helemaal ondergedompeld bent in je verdriet. Het volgende is moeilijk. Je zou aan je vader kunnen vragen hoe hij met zijn verdriet omgaat? Laat hem daar eens uitgebreid over praten. Mogelijk kunnen zijn inzichten je helpen bij je eigen verwerking. Misschien doe je dat al, naar je vader’s verdriet luisteren. En probeer je voor hem al een soort troostwoorden te vinden. Vader en zoon kunnen elkaar mogelijk helpen. Het is de enige weg na een droevig overlijden om door verdriet heen te komen. Rouwen kan niemand in z’n eentje… Laat je tranen stromen! En sta er voor open dat je wordt getroost. Gelukkig zijn er mensen in je buurt die je willen opvangen. Ongekend moeilijk blijft het altijd. Je hebt maar één moeder. De band die je met haar had en hebt over de grenzen van de dood heen, is uniek.

Misschien kan je je voorstellen hoe je moeder graag wil dat jij met jouw verdriet omgaat? De dingen die zij hoopt die je wèl of nìet doet. Stel je dat maar eens heel levendig en beeldend voor. De liefste wens van een moeder is dat het zo goed mogelijk met haar kind gaat. En of die moeder nu op aarde of in de hemel is! Je blijft eeuwig haar kind. Doe je best zodat je moeder ook trots op je kan zijn vanuit de hemel. Ik begrijp het, het is allemaal niet makkelijk. Erg zwaar om een nieuwe weg in je leven te vinden. Maar het zal je lukken. Je moeder geeft je de beste krachten vanuit de sferen waar ze nu is. 

Alle spirituele kracht toegewenst! 

Hartelijke groeten,

Jan C. van der Heide
hypnotherapeut en paragnost