Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Ik ben een vrouw van 59 jaar. Mijn man is vijftien jaar geleden overleden. Op zijn korte ziekbed heb ik hem zo goed mogelijk proberen te verplegen. We hebben twee kinderen. Ze zijn allebei goed terecht gekomen en wonen beiden in het buitenland. Ik heb vier kleinkinderen. Door de afstand zie ik ze erg weinig. Verder heb ik nog een zuster, maar die is gehandicapt en kan erg moeilijk reizen. Een jaar geleden ben ik wegens reorganisatie ontslagen. Een half jaar later ben ik verhuisd van onze eengezinswoning met tuin naar een flat op de vierde etage. Ik kon de kosten na mijn ontslag niet meer betalen. Ik woon nu in een heel andere buurt. Ken er niemand, allemaal huisdeuren aan de galerij. Niemand kent niemand. Door mijn werk is mijn sociale leven erbij ingeschoten. Ik voel me zo verschrikkelijk eenzaam. Vooral de avonden zijn een verschrikking voor me. Niemand belt me op. Behalve dan af en toe mijn kinderen, maar die hebben ook hun gezinnen. En weinig tijd. Ik wil niemand tot last zijn. Ik word steeds leger van binnen, zo voelt dat tenminste. Die eenzaamheid, ik vind het zo verschrikkelijk, ik voel me vaak zo ontzettend alleen. ’s Morgens sta ik het liefste niet meer op, lig maar in mijn bed. Ik zie geen doel meer in mijn leven. Ik word steeds depressiever en zie geen weg om er uit te komen. Naar de huisarts wil ik niet. We hebben hier zo’ groepspraktijk, dan krijg je steeds weer een andere arts. En naar een psychiater wil ik ook niet, die schrijven alleen maar pillen voor. Mijn zoon is vroeger eens naar een psychiater geweest en daar heb ik geen goede ervaringen mee.

Wat moet ik? Vaak denk ik, was ik er maar niet meer. Zo leven is vreselijk, zo alleen en geїsoleerd. Je vindt het misschien raar dat ik je schrijf. Maar ik weet niet wie ik anders moet benaderen om te zeggen hoe ik me voel. Of voor hulp. Heb jij een idee hoe ik me zelf weer op een rails kan krijgen. Graag hoor ik van je. 

Groetjes,

L.V. te S.

Antwoord

Beste L.V.,

Met medeleven heb ik je brief gelezen. Wat een eenzaamheid. Wat een alleen voelen. Een lichtpuntje is! Je bent 59 jaar en je hebt het altijd ‘gered’. Je zorgde voor je echtgenoot, werkte en bent moeder van twee kinderen. Dankzij jouw inzet en moederliefde hebben ze een plaats in de maatschappij gevonden. Alle problemen, barrières die jij in je leven hebt genomen en overwonnen. Alternatieve wegen die je hebt bewandeld in de opvoeding om alles goed te laten verlopen en in de juiste banen te leiden. Sta je daar genoeg bij stil? De goede werken die jij in je leven hebt volbracht. De vindingrijkheid en creativiteit die jij moet hebben van binnen… In het verleden: echtgenote zijn, kinderen opvoeden. Daar komt immers het nodige bij kijken. Een mens moet dan op z’n minst beschikken over een zeker probleemoplossend vermogen. En nieuwe wegen zien om alles tot een goed einde te brengen.

Ik begrijp het. Op het ogenblik zit je in een forse dip. Maar bedenk bij alles, dit gevoel is een ‘momentopname’. Je hebt nogal zeer ingrijpende veranderingen gehad de afgelopen tijd. Je baan verloren, moeten verhuizen. Het is bepaald allemaal niet niks. Dat kan zeer diep grijpen in het psychisch functioneren. Ga er eens rustig voor zitten. Misschien zou je kunnen besluiten net zo veel geduld met je zelf te hebben als je met een ander hebt. Bijvoorbeeld vroeger met je kinderen, je man verplegen op zijn ziekbed. Nu ben je zelf aan de beurt voor wat extra aandacht en ruimte voor je zelf. Je moet het zeker niet vreemd vinden dat je je erg droevig voelt. Dat is logisch. En als je ’s morgens wat langer in je bed ligt. Doe dat dan maar. Mag je alsjeblieft. Dat kan een periode in iemands leven gebeuren. Maar…! Wat belangrijk is voor de dag van morgen?

De gouden tip om uit een dip te klimmen is: stel je zelf dagelijks een taak! Het maakt niet uit welke taak je je zelf geeft. Bijvoorbeeld: morgen ga ik de keukenkastjes schoonmaken, alles afstoffen in de huiskamer. Zoek het in eerste instantie in de praktische sfeer. Maar houd je met een ongekend grote discipline aan de taak die je je zelf hebt gesteld. Al ga je de rest van de hele dag op de bank zitten. Dat is dan niet anders. Maar niet nadat je de voorgenomen taak hebt volbracht! Neem een andere keer, je schoonmaakspullen onder je arm. Ga naar je gehandicapte zuster en maak bij haar de boel schoon. Zij kan vast een helpende hand gebruiken. De volgende maal een sociale taak als eis stellen, een zieke een bloemetje brengen. En met die persoon praten en luisteren. Eenzame en zieke mensen zijn er genoeg. Langzaam aan kom je dan weer in beweging. Daar naast zou je kunnen overwegen om een aantal sessies hypnotherapie te doen. Om mogelijk ‘oud zeer’ te verwerken en op te lossen. En in trance rond te kijken in je ‘innerlijke schatkamer’ vol talenten, waardevolle persoonlijke eigenschappen. Welke talenten zou je bijvoorbeeld nog meer in je leven kunnen ontwikkelen? Ga concrete stappen zetten om die talenten te laten opbloeien. Wil je een schilderscursus volgen? Doe het! Je hebt vast wel één ding dat je leuk vindt. Begin bij dat ene ding! Zoals het hier staat, het klinkt allemaal zo makkelijk. Eén ding is zeker. ‘Het’ ìs helemaal niet makkelijk! Leven betekent vaak: je zelf bij elkaar vegen, harken, dweilen, de brokken oprapen. En dat is weer een kwestie van ‘moed’ en niet omdat het moet! Een mens is volledig vrij om eventueel bij de pakken te gaan neer zitten! Maar het leven wordt er dan niet plezierig op. Vaak is het een zaak van je zelf met een grote discipline en volharding aan te pakken. Je zelf keihard taken stellen. Ik roep niet zomaar wat. Als therapeut weet ik een beetje hoe het wél of nìet moet om uit een dip te komen. Voorts ben ik ‘geen vos die de passie preekt…’. Leed en verdriet gaan ook mijn huisdeur niet voorbij, we zijn met z’n allen ervaringsdeskundigen. Het enige dat je kunt doen is: ‘De Moed’ er in houden! Je zelf bij elkaar schrapen en er via concrete zaken iets van proberen te maken! Gaande weg kom je dan van zelf weer mensen tegen, voor het broodnodige geestelijke contact, warmte en liefde. Trouwens dan kan jij je warmte, aandacht geven aan een ander. En die ander heeft daar net zoveel behoefte aan als jij! 

Ik wens je alle spirituele kracht toe, vrede en alle goeds! 

Hartelijke groeten,

Jan C. van der Heide
Hypnotherapeut en paragnost