Jan C. van der Heide

Beste Jan,

Ik ben een alleenstaande vrouw en moeder van een dochtertje van negen. Misschien kan je me een beetje op weg helpen. Het ontbreekt ons aan niets, we hebben een dak boven ons hoofd, we hebben iedere dag te eten, kleren om aan te trekken. Ik werk drie dagen per week en we kunnen ons goed redden. Mijn dochter is een heel lief kind. We houden van elkaar.

Toch voel ik me vaak angstig, zomaar opeens verdrietig en boos. En dan weet ik niet hoe dat komt of waar het vandaan komt. Alle relaties die ik tot nu toe heb gehad lopen op niets uit. Opeens krijg ik woedeaanvallen, ben agressief op erg vervelende momenten. Normaal gesproken ben ik best redelijk maar ik herken mezelf dan niet meer terug. Relaties vinden mij aardig en dat ik er leuk uitzie. Maar met het lichamelijke, seks wil ik niks te maken hebben, ik verkramp. Steeds als het hoofdstuk seks om de hoek komt, haak ik af. Ik heb dan sterke gevoelens van afkeer. Daarop loopt het steeds spaak.

Laatst sprak ik er met een vriendin over. Die had een tv-uitzending gezien, waar een vrouw te zien was die precies hetzelfde had. Geen één relatie hield stand, boosheid, agressie, verdriet, ze had een hekel aan seks. Die vrouw was in haar jeugd misbruikt door haar vader. Mijn vriendin denkt dat er met mij misschien net zo iets is gebeurd. Maar ik weet me van misbruik niks te herinneren. Tot mijn tiende jaar is mijn herinnering net een soort zwart gat. Zou je mij een advies kunnen geven of hoe zoiets in elkaar kan zitten? Ik begrijp er niks van en wat het erge is ik begrijp mezelf soms niet. Aardige relaties zijn op mijn weg gekomen, maar door de seks lijkt het net of ik alles doe om er voor te zorgen dat ze maar weer weg gaan. Ik kijk uit naar je antwoord. Hopelijk kan je me helpen.

Hartelijke groeten,

T.C. te V.

Antwoord

Beste T.,

Met een warm medeleven heb ik je brief gelezen. Met je dochtertje ben je gelukkig en je dochtertje met jou. Heel fijn jullie band en de onderlinge liefde. Knap zoals jullie leven, een goede moeder is goud waard.

Wat je schrijft over je relaties, ze letterlijk en figuurlijk niet kunnen ‘vasthouden’... Als seks om de hoek komt kijken, dan haak je af. De oorzaak ervan? In eerste instantie moeten we voorzichtig zijn om te stellen dat het om incest, misbruik gaat in de jeugd.

Laten we de zaken eerst eens in z’n algemeenheid beschouwen. In principe wordt een man of vrouw geboren met bepaalde, prettige gevoelens voor seks. De hele natuur is daarop ‘ingericht’. Indien iemand een bepaalde afkeer van seks heeft? Zoiets komt niet zomaar uit de lucht vallen. Dat heeft een reden. Een dergelijke houding ‘komt ergens’ door...

In jouw geval, spreek je over ‘verkrampen’ in verband met seks. Eén ding is zeker, het lichaam liegt niet... Indien iemand verkrampt, is daar een oorzaak voor. Tevens heb je het over het feit dat je jeugd tot je tiende jaar een zwart gat is. Je weet je niets te herinneren. Als therapeut weet ik dat ‘zwarte gaten’ in de herinnering iets kùnnen betekenen. Via hypnotherapie zou je kunnen uitzoeken wat er eventueel in de jeugd is gebeurd. Mogelijk heb je als klein meisje een negatieve ervaring met seks gehad? Maar bedenk, beste T., ik praat je niets aan. Je zou een aantal hypnotherapie-sessies kunnen overwegen om bepaalde antwoorden te krijgen.

Ik weet niet of je vader of moeder nog leven. Maar misschien zou je voorzichtig aan hen kunnen vragen of er vroeger ‘iets’ is gebeurd. Zonder dat je natuurlijk het woord incest in de mond neemt. Want zoiets is een ongekend zware beschuldiging. In principe is het niet onmogelijk dat je een nare ervaring hebt gehad. Maar zeer globaal gesteld. Ik heb met jou nooit persoonlijk gesproken. Ik ga uit van de feiten die je in je brief noemt. In mijn oordeel blijf ik dus zeer genuanceerd. En plak nergens etiketten op. Anders zadel ik je met een probleem op, in plaats dat ik zaken verlicht. 

Ik weet nog. Een aantal jaren geleden kwam er een vrouw in therapie wegens weerzin met seks. Ze is in trance teruggegaan naar haar jeugd. Het volgende kwam er uit. Als meisje van zeven jaar heeft ze haar vader in de badkamer per ongeluk gezien met een opgezwollen geslachtsdeel. Dat beeld is haar altijd bijgebleven en belemmerde haar in seksuele contacten. Na die ‘bewustwording’ in trance is er ‘iets’ bij haar veranderd. Puzzelstukjes vielen op de goede plaats en ze heeft een normaal seksleven gekregen. Soms kan iets kleins, grote gevolgen hebben in de kinderziel van toen... En dan praten we in het hier boven beschreven geval bepaald niet over incest.

Soms zijn de ervaringen zeker niet zo ‘onschuldig’. Indien er sprake van incest is kunnen de gevolgen voor een later volwassen leven diepgrijpend zijn.

Beste T. heel goed dat je schrijft over je probleem. Het is een begin van veranderen. Uiten is ongekend belangrijk. Mocht er in de toekomst nog een aardige vriend zich aankondigen? Als je hem beter kent, praat over je belemmeringen op seksgebied. Met geduld, liefde en tederheid is er op dat terrein heel veel op te lossen. Maar dan moet je jezelf wel de kans geven! Als therapeut heb ik nog nooit gezien dat dingen ‘oploste’ door er voor weg te lopen of mensen van je af te stoten. Op een gegeven ogenblik alle moed bij elkaar vegen en een soort confrontatie aangaan met je eigen angst..., belemmering. Dat helpt!

Zoals ik het hierboven schrijf, het lijkt allemaal zo eenvoudig. Bedenk ‘Alles is eerst moeilijk voordat het makkelijk(er) wordt’.

In mijn tientallen jaren praktijk ben ik zeer zware incestslachtoffers tegen gekomen. Vrouwen (en mannen) die door hun trauma’s absoluut niets met seks te maken wilden hebben. Na een diepgrijpende therapie. Ze stelden zich voor meer open, en kwam er bijvoorbeeld een liefdevolle partner op hun pad. Trouwden! En het mooiste cadeautje wat ik kon krijgen? Een geboortekaartje. De komst van een zoon of dochter. Ondanks de incesttrauma’s toch moeder worden en tot op zekere hoogte een aanvaardbaar seksueel leven weten te bereiken. Het is mogelijk! Maar van binnen eerst door een diepe zee van tranen en emoties gaan. Misbruik zal altijd een litteken op de ziel achter laten. Maar ondanks het litteken een zo’n ‘normaal’ mogelijk leven leiden. Ik bewonder die mannen en vrouwen. Het laat zien tot wat de duizend miljard hersencellen van de mens, de geest in staat is. En daarom is er hoop! En zeker niet in de laatste plaats voor jou T.

De hartelijke groetjes en aan je dochtertje.

Alle kracht, sterkte en positiviteit toegewenst. 

Jan C. van der Heide
hypnotherapeut en paragnost