Jan C. van der Heide

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Vanmorgen had ik een amoureuze bui.

Met mijn meest omfloerste stem vervuld van romantiek fluisterde ik tegen Linda:
'Jij bent mijn kikkerprinses... Ik wil best kussen voor een sprookje... Mijn lieve leeuwin, je brult recht in m’n hart...'

Ze keek me aan alsof ik net een drol in een bonbondoos had aangeboden.
En toen, ijzig:
'Wat een afknapper ben je toch...'

Tja.
Romantiek is ook gewoon een risicosport..., ik ben maar de ramen gaan lappen...

DagDag

Gakje

****************************

Lieve lezers en Jan ook,

Linda roept regelmatig tegen me: 'Gakje je hebt varkensvlees onder je vleugels..., je bent liever lui dan moe...' Ik heb Linda nu heel duidelijk uitgelegd dat ik totaal niet lui ben..., ik ben gewoon professioneel ontspannen en geef taken gewoon de ruimte om zich zelf op te lossen...'.

Het was een heel kostbaar moment, Linda's ogen straalden en ik zag er een glimp van 'begrijpen' in..., mooi hè...., dat wilde ik even met je delen...

DagDag

Gakje

*****************************

Lieve lezers en Jan ook,

Linda keek me aan en zei: 'Gakje, weet je eigenlijk altijd wat je voelt?'
Ik moest lachen, wat kan Linda toch heerlijk ingewikkelde vragen stellen. Alsof gevoel een wiskundesom is!

Ik dacht dat ik 'm goed had uitgerekend... maar volgens haar is het antwoord fout...

DagDag

Gakje

**************************

Lieve lezers en Jan ook,

Linda en ik raken vaak verzeild in diepgravende gesprekken over de toestand in de wereld. Laatst, terwijl de thee nog dampte en de stilte even viel, sprak ik met een plechtige klank in mijn gesnater:

'Zogenaamde vredestichters zaaien niet zelden verdeeldheid, juist omdat ze zelf in een stille oorlog leven. Wie geen vrede vindt in zichzelf, kan die ook niet aan een ander geven'.

Linda keek me even aan, haar ogen glinsterden van zachtheid, en ze fluisterde:
'Gakje... wat heb je dat mooi gezegd. En nu gaat mijn lieve Plato zijn nestje opruimen'.

DagDag

Gakje

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Gakje: Tegenwoordig praat ik steeds vaker hardop tegen mezelf… En eerlijk? Het zijn de beste gesprekken die ik ooit gehad heb.

Slim, grappig, altijd mijn mening… heerlijk!

Tot ik laatst ineens mezelf hoorde zeggen: 'Help!'
Toen dacht ik wel even:
'Wacht… wie van ons bedoelt dat nou?'

DagDag

Gakje

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Ik had gisteren een heel gesprek met mijn nestkamerplant, waar ik wel een beetje van geschrokken ben... Ze denkt dat ik haar huisdier ben...

DagDag

Gakje

*****************************

Lieve lezers en Jan ook,

'Ik zei vanmorgen tegen Linda: 'Ik voel me wat narrig…'
Terwijl ze haar vleugeloksels stond te ontveren, keek ze op en zei:
'Logisch… je bent een ouwe (k)nar!'

DagDag

Gakje

*****************************

Lieve lezers en Jan ook,

Ik ben zo'n type dat van alles houdt dat groeit, bloeit en leeft. Ik geloof in het goede. Het positieve. Ik houd van álle dieren en mensen: dik, dun, mooi, lelijk, oud of jong…

Laatst stond ik bij de kassa, keek de caissière diep in de ogen en zei:
'Ik houd van jou.'

Nou… toen kreeg ik me toch een linkse directe...

Zachtjes huilend ben ik naar huis gewaggeld.
Verteld aan Linda. Ze keek me aan… gaf me een badeendje.
De 999ste.

Dus ja, op naar de 1000.
Nog ééntje en ik krijg misschien een spaarkaart voor ‘emotionele schade’.
Maar hé… ik zit weer vol goede moed. Want liefde…
…komt soms gewoon in plastic met een piepje.

DagDag

Gakje

*******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Eefje en de Wijsheid van Oom Gakje (zou de titel van dit stukje kunnen zijn)

Eefje… Ach ja, Eefje. Ze drinkt haar thee altijd uit een zeefje, niet omdat het moet, maar omdat het stijl is. Een soort Zen uit een keukenkastje.

Eefje komt vaak langs. Niet voor koekjes, niet voor TikTok-tips, maar… om mijn wijsheid te horen. Ja echt, ik weet ook niet wat er misging in haar opvoeding. Laatst vroeg ze:

'Oom Gakje, hoe kan ik later het beste met een man omgaan als ik een relatie krijg?'

Ik slikte m’n slok kamillethee bijna de verkeerde kant op. Zonder na te denken floepte het eruit:
'Zou je dat wel doen, kind? Een man? Ze stinken, hebben een grote bek, laten sokken rondslingeren alsof het confetti is... En eigenwijs? Nou, de handleiding van een IKEA-kast is toegankelijker!'

Eefje zuchtte, rolde met haar ogen (dat heeft ze van haar moeder), en zei:
'Nee, oom… even serieus...'

Dus ik zette mijn meest wijze, serieuze gezicht op (je weet wel, dat waarbij je wenkbrauwen zich afvragen of ze elkaar ooit nog zullen ontmoeten) en sprak:
'Goed kind… je tante Linda zegt altijd: 'Was ik er maar nooit aan begonnen.' En geloof me… die vrouw leeft met mij. Dag in, dag uit. Verschrikkelijk...

Dus mijn wijze raad?

Begin er niet aan. Of koop een hond. Die stinkt ook, maar zegt tenminste niks terug...'.

DagDag

Gakje

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Wandelen op het Waggelpad is nooit saai. Je komt altijd wel iemand tegen die je kent en soms iemand die je liever níét was tegengekomen... Zoals Pientje Pukkel.

Voor de geïnteresseerden: de pukkel in kwestie is niet zomaar een pukkel. Nee, hij is gestoffeerd met een paar dappere haartjes die koppiger zijn dan een ezel. Het is een soort mini-cactus op haar wang, zeg maar.

Pientje heeft een bijzondere gave. Ze kijkt je aan, fronst zorgelijk, en zegt dan:
'Voel je je wel goed? Je ziet zo bleek...'
En BOEM, instant hypochonder! Zelfs de gezondste marathonloper krijgt spontaan keelpijn, koorts en een onverklaarbare drang om een thermometer te zoeken.

Maar het mooiste? Als zij míj ziet, versnelt ze haar pas alsof ze de bus moet halen. Want ik kan het niet laten om vrolijk te roepen:
'Hoi Pientje! Jij en je pukkel zijn weer wat dikker én verward... je haar tenminste!'

Ach ja, het Waggelpad is niet voor watjes. Je moet stevig in je schoenen staan, en een beetje humor helpt ook.

DagDag

Gakje

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Freudiaans Fiasco met Tante Mammaloe

Nou, ik snap nu eindelijk waar die rare droom vandaan kwam... Ik had dus gedroomd over T(ante) M(ammaloe), en niet op een onschuldige en kinderlijke manier... Nee nee, ze is op non-actief gesteld wegens ongewenst wulps gedrag. Slachtoffer...? Een glazenwasser. Ja, je leest het goed. Een nietsvermoedende held op een ladder die dacht gewoon wat ramen te zemen, en niet op een sensuele safari door het bejaardenhuis te gaan.

Gelukkig was ik er op dat moment niet... Sterker nog, ik ben door het oog van de naald gekropen en aan wulps geweld ontkomen...

Maar nu... nu droom ik steeds dat ik die glazenwasser ben. Met ladder, spons en een gevoel van existentiële angst. Ik word zwetend wakker als ik haar hoor roepen: 'Kom je binnen glazenwasser een bakkie doen, of moet ik eerst mijn frontbalkon ook even wulps laten zemen?'

En telkens moet ik aan Freud denken. Die zou z’n pijp uit z’n mond laten vallen en zeggen: 'Mijn kind, dit is geen droom meer, dit is een diepgeworteld raamtrauma met een Oedipuscomplex deluxe!'

Dagdag

Gakje

******************************

Er gaan geruchten door de gangen van kantoor... Jan heeft weer een nieuwe medewerker aangenomen. Haar naam? Tante Mammaloe. Ja echt, je verzint het niet! Ik dacht eerst dat het een typfout was, maar nee hoor, ze kwam vanmorgen binnen met een bontjas, een accordeon en een neus voor problemen.

De afdeling begint langzaam maar zeker te lijken op een kruising tussen Artis en een bonte parade. We hebben inmiddels een zebra op financiën (of was dat Theo met z’n gestreepte trui?), een papegaai op HR (die alles nadoet wat Jan zegt), en Jan zelf, die dagelijks wisselt tussen zijn alter ego’s: van Zen-Jan tot Sergeant Jan en af en toe zelfs Janine op vrijdag.

In die jungle hoop ik mijn vaste duo met Linda te behouden. We zijn tenslotte een geoliede machine. Of een gezoete papmaché, afhankelijk van de dag.

Binnenkort zal ik een paar sappige verhalen met jullie delen. Denk aan koppen als:
'De dag dat Linda zei: ‘Ik lust er wel pap van…’
Waarop iedereen even stilviel, tot bleek dat ze het had over geschaafd ijs met appelstroop. Drama afgewend. Voor nu.

Dagdag
Gakje

*********************************************

Lieve lezers en Jan ook,

Ik droomde vannacht dat ik een lieve heersbeestje was... Dat wilde ik even met je delen... Wat wel opmerkelijk is, ik heb vandaag nog niet 1 keer gevloekt...

Dagdag,

Gakje

***********************************

Lieve lezers en Jan ook,

Ik heb mijn vrouw Linda voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Vrede.
Ze heeft namelijk vrede met me gesloten.
En dat, dames en heren, na het zien van mijn zweeet sokkenla, mijn snurkgedrag én mijn losgeslagen meningen, houding in persoonlijke hygiëne, tandenborstel gedrag...

Als dát geen vredeswerk is, weet ik het ook niet meer...

Dagdag,

Gakje

*********************************

Lieve lezers en Jan ook,

Ik vroeg Linda: 'Als ik een dier was, welk dier zou ik dan zijn?'

Ze keek me serieus aan en zei:
'Ehm… een hangbuikzwijn met flaporen, de rug van een dromedaris…, de hersens van een vlo en het geheugen van een goudvis met een heksenneus...'

Ik dacht: dat is geen dier, maar een beestachtige optocht van een lange reeks vormeloze identiteiten uit een griezelig sprookje...!

Maar goed, altijd fijn om te weten dat Linda de enige is die mij echt kent... Heb jij ook een vriendin die je door en door kent...?

Of is het voor haar iedere morgen weer een hernieuwde kennismaking wie ze nu weer zal tegen komen...?

Dagdag,

Gakje

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Gisteren liep ik door een stiltegebied, hoor ik ineens luid gesnater. Ik zet m’n bril op… natuurlijk, wie anders?

Een eend met grootspraak en géén enkel respect voor de regels. Daarom gaat mijn voorkeur altijd uit naar Peking Eend...

Dagdag,
Gakje

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

'De mens betaalt goud om te vliegen naar een plek waar hij verdrinkt in de regen of verbrandt bij de barbecue;

ik spreid mijn vleugels en vind kosteloos de plek waar het leven zacht, lieflijk en vriendelijk is om neer te strijken...'.

Ja, ik weet het, dergelijke wijsgerige gedachten heb ik vooral als ik kroosthee drink met een beetje zoetstof... 

Dagdag,
Gakje

*******************************

Lieve lezers en Jan natuurlijk ook,

Vanmorgen zei ik tegen Linda:
'Als je nog knapper wordt, pas dan maar op… straks roepen zelfs de haantjes: kip, ik heb je!'

Linda keek me aan alsof ik een rotte maïskorrel was, noemde me een seksist en dreigde me aan te geven bij haar schoonmoeder wegens ongewenst gedrag.
Ze zei dat mijn dossier binnenkort persoonlijk bij mama wordt afgeleverd, mét bijlagen én foto’s.

In pure paniek heb ik mijn excuses aangeboden, Linda’s zweterige platvoeten gekust en gesmeekt om genade.
Ik heb levenslang ramen lappen beloofd, de boodschappen doen én zes nieuwe verenjurkjes voor haar gekocht.

Want ooo… het allerergste is als mama zich ermee gaat bemoeien.
Dat betekent: huisarrest, water en brood, en honderd jaar lang geen BigMac meer.

En zoals mijn opa altijd zei: 'Een boerengans die zijn vrouw tegenspreekt, ligt voor je het weet in de soep.'

Dagdag,
Gakje

*******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Ik had het van de week met een neefje over geld..., sparen... Hij vertelde over zijn spaardoel... en hij vroeg wat mijn spaardoel is... Ik vertelde hem dat ik voor mijn idioot hoge erfbelasting aan het sparen ben...

Dagdag Gakje

******************************

Lieve lezers en Jan ook,

Vanmorgen had ik een pestbui. Zo eentje waar je snavel van scheef gaat staan en je veren vanzelf overeind komen... En ja hoor, precies op zo'n moment besloot ik mijn gans-in-de-volle-glorie, Linda, te confronteren met mijn innerlijke frustratie.

Ik keek haar aan, mijn stem trilde van dramatische zelfoverschatting, en ik zei:
'Linda, ik krijg steeds jeuk van jou… van je veren. En als je een ei was, had ik je al lang teruggerold in het nest van je moeder.'

Tja. Stilte. Doodse stilte. Je kon een veertje horen vallen. En toen… BAM! Weg was ze. Met een verontwaardigde snater en een vleugelslag die klonk als een natte theedoek op beton, vloog ze linea recta naar haar beste vriendin, Gerda, die altijd net iets té begripvol kijkt voor iemand met een snavel.

En nu zit ik hier. Alleen. Zielig. Gakje in de rouw.

Vanavond, als ze terugkomt, en dat is als de wind gunstig staat en de sterren in een excuusvormig patroon liggen, weet ik al wat er gebeurt. Ik ga keihard huilen. Grote krokodillenganzentranen. En zij, o zo nobel in haar verenkleed, zal me troosten met iets als:
'Je moet voortaan niet meer zulke rare dingen zeggen hoor, Gakje.'

En dan kijk ik op. Tussen mijn zilte tranen door. Snavel een beetje trillend. Beetje zielig. Beetje aandoenlijk. Mijn ogen oefenen al de hele middag op schuldige puppyblik, maar dan in gans...

Ik weet dat ik fout zat. Maar hé, elke gans heeft wel eens een rotveerdag. Toch?

DagDag Gak(je)

**********************************

Lieve lezers en Jan ook,

Gisteren zat ik met mijn grote vriend, Warrige Jaap, aan de toog van een knus café.
Ik zei: 'Ik heb net een biertje besteld dat zichzelf bijvult na elke slok. Pure magie!'
Jaap, die – zoals zijn bijnaam verraadt – nogal in de war is, wilde per se weten wat de formule was voor die ‘update’.
Dus ik fluisterde geheimzinnig: 'a² + b² = c².'
Zijn ogen begonnen te glimmen alsof hij de bron van het eeuwige dorstlessen had ontdekt. Hij bleef de formule maar herhalen, alsof hij er toegang mee kreeg tot een verborgen tapkraan.
Intussen vulde ik stiekem zijn glas telkens bij als hij niet keek. Het was ergens aandoenlijk…
Maar wat kan die kerel zuipen, zeg. Zou dat nou de oorzaak zijn van z’n warrigheid… of gewoon het gevolg?

DagDag Gak(je)

******************************