Jan C. van der Heide

Het Grote Gakje-kussencomplot

Gakje is geen gewone huisgenoot. Nee, Gakje is een alpaca verkleed als gans met een lichte obsessie voor slaapcomfort en een diep filosofisch inzicht in spreuken uit de Middeleeuwen. We zijn al jaren ‘vreselijk dik... bevriend!’ zoals we dat zelf graag noemen, vooral omdat we beide een voorliefde hebben voor chips met pindasaus en nachten vol existentialistische gesprekken over sokken die verdwijnen in de wasmachine.

Op een mistige dinsdag, of misschien was het een donderdag vermomd als dinsdag, keek Gakje me aan met die typisch wollige blik en zei:
‘Jan, op je verjaardagsnacht wil ik als cadeautje je hoofdkussen zijn. Een lekkere donzen kussen... om je idiote hoofd op te leggen’.

Ik verslikte me in mijn lauwe chocolademelk met mosterd.
‘Wat zeg jij nou weer, Gak? Jij hebt het over idioot, maar je lijkt zelf wel niet goed snik... Je weet toch: twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen’!

Gakje knikte langzaam, draaide zich dramatisch om met zijn sjaal van geitenwol wapperend in de tocht en fluisterde:
‘Dan moeten we misschien ruimte maken… voor drie’.

Vanaf die dag slaap ik elke nacht op een kussen dat zachtjes snurkt, af en toe kucht, en op willekeurige momenten roept: ‘EXISTENTIE IS EEN ILLUSIE!’

Sindsdien droom ik alleen nog in zwart-wit en alpaca’s vermomd als gans… En straks gaan we dansen, voetjes van de vloer en voor Gakje is dat letterlijk zo…’Wat sta je toch kort op de poten…, je lijkt wel een gans…, een alpaca, een kussen…, ach wat maakt het allemaal uit…’

En toen, precies om middernacht, terwijl de maan een polonaise danste met drie wolken en een verdwaalde postduif, sprong Gakje plotseling op van het bed, deed een sierlijke pirouette en riep:
‘Jan! Ik ben geen alpaca! Ik ben een kussen in de gedaante van een gans in de gedaante van een alpaca die dacht dat 'ie een spreuk was!’

Er viel een stilte. Mijn hersens maakten een salto achterwaarts.
En toen… begon het kussen te vibreren. Niet zomaar trillen, nee, het begon te beatboxen. Gakje deed een moonwalk, struikelde over een slipper, viel in de wasmand en werd prompt opgezogen door een ouwe sok.

Sindsdien heb ik een nieuw kussen. Het zegt niks. Maar soms, heel soms, ruikt het naar pindasaus en fluistert het zachtjes:

‘Twee geloven, Jan... maar drie? Da’s pas feest’.

Naschrift

Wat wel aardig is om te weten: bovenstaand stukje schreef ik als tegenwicht voor al die oorlogen, moorden, doodslag en andere wereldellende. Even een tekst als warme anijsmelk voor de ziel, met slagroom en een parapluutje erbovenop.

En weet je wat nou zo maf is? Na het opschrijven… begon de tekst zélf te veranderen. Woorden schoten in de lach. Zinnen deden spontaan de polonaise door mijn document heen, en de komma’s? Die gooiden hun kont tegen de krib en begonnen te salsadansen over de puntjes van de i. De zwaarte van de wereld smolt als een ijsje op een zomerdag en wel in een schuimend sopje van pure onzin.

Maar goed, Gakje zei het al: ‘…een idioot hoofd op een kussen….’
Tja… maar laten we eerlijk zijn: wat is er nou eigenlijk gekker? Mijn tekstje? Of de wereld waarin zelfs een goudvis tegenwoordig aan mindfulness moet doen of bij een psychiater op visite moet om ademen vol te houden..?

Ik gun iedereen een heerlijk idioot hoofd. Gewoon, om nog een beetje normaal te kunnen blijven in een wereld die met elke dag een nieuwe aflevering van ‘Planet Absurdistan’ lijkt te zijn.

Dus hup, trek die gekke sokken aan, lach hardop om niks en zwaai eens naar een voorbijrijdende fietser. Wie weet zwaait-ie terug. Of belt de politie. Ook goed. ????

P.S. De potloodtekening waar ik Gakje in de armen heb, en niet net van de psychiater kom volgens het nepnieuws en complotdenkers, is gemaakt door Jo uit Amerika.